Deze verhalenbundel is het eerste wat ik lees van Nobelprijswinnares Alice Munro. Normaal gesproken ben ik niet van de verhalenbundels maar deze keer – vanwege de Frankfurt International Bookclub die ik met mijn buurvrouw heb opgericht – lezen we de bundel gezamenlijk.
De verhalen zijn stuk voor stuk prachtig en spannend. Door de grote sprongen in de tijd die er soms in zitten, heb ik als lezer veel te verwerken waardoor de verhalen meeslepend zijn. Ik voelde ook een ondertoon van een eenzelfde soort tragedies waarin vrouwen verzeild raken. Waar meer gekozen wordt voor het zwijgen en uit de weg gaan, dan de confrontatie.
Munro is een fantastische verteller met dezelfde melancholische toon als Jens Christian Grøndahl die mij erg bevalt. Over het onvermogen van mensen om met situaties om te gaan en tegelijkertijd de veerkracht op de lange termijn. En dus toch het vermogen te dealen met het leven zoals het komt. Aanrader!