[:nl]Een muf ruikend boek uit een inboedel van ik-weet-niet-wie. En toch dacht ik: misschien maar eens lezen dat boek uit 1847 dat iedereen kent. En ik werd niet teleurgesteld.
Bij de laatste hoofdstukken en al helemaal bij de laatste bladzijdes heb ik flink wat tranen gelaten.
Brönte schrijft over een weesmeisje dat ondanks alles haar weg in de wereld vindt. Via een haatdragende tante naar een armoedige kostschool om vervolgens gouvernante te worden van een klein meisje.
In haar nieuwe huis slaat de liefde toe. Helaas een onmogelijke liefde. Brönte schetst totaal geloofwaardige karakters: je ziet ze lopen en je snapt hoe Jane zich tot hen verhoudt.
Het is een tijdloze roman. Heerlijk om bij weg te dromen.[:]