[:nl]Vissen hebben geen voeten, dat je dat weet. Als je dus de zee inloopt is de kans aanwezig dat je er niet zomaar weer uit loopt. En deze roman ademt die spanning van leven en niet leven. Iemand stapt uit de roeiboot, iemand loopt in de winter met een baby in haar armen het water in, iemand klautert over de rotsen de zee in. IJsland is een zwaar land om te leven met de vele donkere uren in de winter, de omringende woeste zee, de genadeloze lavavlaktes en de zwartste stad. Hoe IJslanders daarmee omgaan blijft mij fascineren en ook dit boek beantwoordt weer een deel van die vraag.
Hoofdpersoon is Ari. Een 40-er die van zijn koers is geraakt. Om hem te begrijpen, neemt Stéfansson je mee naar eerdere tijden en vorige generaties. Het boek is mysterieus en geeft geen heldere antwoorden, het meandert. De poëtische stijl vind ik mooi en soms ben ik het even beu. Al met al weer zeer IJslands en mooi.[:]