Pffff. Snel, heel snel uitgelezen die 400 bladzijdes. Cornwell heeft een soepel boeiend verhaal geschreven over Scarpetta, de 19de alweer en het verveelt nog steeds niet. Dat is toch een kunst.
Centraal staan deze keer doden die vallen in de vrouwengevangenis. Het lijkt alsof ze een natuurlijke dood sterven, maar niets is minder waar. Marino, Lucy en Benton geven weer acte de présence en dat maakt dat ik weer weet hoe het met de patholoog-anatoom-familie is aan de overkant van de oceaan. Als je van Scarpetta thrillers houdt is dit weer een goede.