“In de traditie van Geert Mak.” Kan ik dat al zeggen? Daarmee bedoel ik dat Jansen de geschiedenis toegankelijk maakt via haar familieverhaal. Via het spoor van haar voorouders ontdekken we in haar boek hoe het arme lieden in de 19de en 20ste eeuw verging.
Het boek is een bestseller geworden en dat begrijp ik niet helemaal. Natuurlijk, het is toegankelijk geschreven en een interessant deel van onze geschiedenis. Maar de scènes die raken, zijn die waarin de familieleden de hoofdrol spelen. Alleen gaan deze bij terugblik ten onder in de lange (best interessante) verhandelingen over Veenhuizen. Wat dichtbij kwam en spannend was, raakt dan weer op de achtergrond. Het is in dit genre steeds zoeken naar de balans tussen de geschiedschrijving en het persoonlijke verhaal. Voorkomen dat het een historische roman wordt en voorkomen dat het een geschiedenisboek wordt. Dit boek komt een eind in de richting van de goede mix.