In 2007 won de Ierse schrijfster Anne Enright de Man Booker Prize voor dit boek. Het verhaalt over diverse generaties van een Ierse familie in de 20ste eeuw door de ogen van Veronica. Veronica is 38 en moeder van twee dochters (!) en hoort net dat haar broer Liam met wie ze een hechte band had, is verdronken. Ze wil het begrijpen en graaft in haar geheugen.
Het zijn zware thema’s die de revue passeren, maar Enright schrijft met humor waardoor het behapbaar blijft. Toch weet haar stijl me niet helemaal te pakken. Af en toe zochten mijn ogen naar de voortgang van het verhaal in de volgende alinea’s, omdat alle gedachtenspinsels van Veronica me teveel werden.
De familiescènes vond ik prachtig, boeiend en ontroerend. Maar dat zegt meer over mij dan over het boek, hahaha.
(Heerlijk zo’n kerstvakantie met zeeën van tijd om te lezen…)