[:nl]Op de eerste wereldwijde conferentie voor mensen die professioneel met dialoog bezig zijn, ontmoette ik vorige maand Amanda Ridings, de schrijfster van dit boek. We hadden een klik en een paar mooie gesprekken, dus was ik nieuwsgierig naar was ze had geschreven in 2011.
De ondertitel van het boek luidt: “Bringing the practices of mindfulness and dialogue to leadership conversations”. Interessant, dacht ik. En toen ging ik lezen…
Amanda Ridings heeft een boek geschreven dat staat als een huis. Ze nodigt je uit naar binnen en spreekt vervolgens tegen je. Dat zou kunnen uitmonden in een lange monoloog over leiderschap en dialoog, maar het effect ervan is anders. Ze spreekt tegen je, stimuleert je een oefening te doen, jezelf vragen te stellen en neemt je via haar persoonlijke ervaringen mee op een zoektocht naar hoe we goede gesprekken met elkaar kunnen voeren. Ze nodigt je uit na te denken over wat er omgaat in je hoofd, je lichaam en je aanwezigheid (ziel, geest) en hoe dat gesprekken met anderen beïnvloedt.
Het was een feest van herkenning in het begin en daarna introduceerde ze nieuwe elementen aan dialoog, waarvan ik me nog niet bewust was. Ze stelt bijvoorbeeld voor om naast de vier “speech actions” uit de standaardliteratuur over dialoog (move, oppose, follow and bystand) een vijfde daaraan toe te voegen: “making a silence”.
Ik vind dat een intrigerend voorstel. Want hoe maak je stilte? Kun je dat in je eentje of is dat een collectieve actie in een gesprek? En hoe onderneem je een collectieve impliciete actie? Wat is ervoor nodig in een groep om dat voor elkaar te krijgen? Dat het bijdraagt aan de kwaliteit van gesprekken om af en toe een pauze voor een ademtocht te nemen, daar zal iedereen het over eens zijn. Stilte kan je ruimte bieden voor een groter individueel en collectief bewustzijn en kan je helpen diepere wijsheid aan te boren, maar hoe doe je dat dan? Amanda Ridings brengt haar jarenlange ervaring als T’ai Chi beoefenaar in om hierin te ontwikkelen en te verkennen wat we in dialoog kunnen bewerkstelligen.
Als je meer over dialoog wilt weten en hoe je hele wezen (hoofd, hart, lijf, geest) kan bijdragen aan het voeren van de juiste gesprekken, dan kan ik je dit boek zeer aanraden. Het boek brengt fragmenten van wat we weten over goede dialoogvoering – of misschien zelfs het goede leven – bijeenbrengt tot een kloppend geheel. Het biedt een prachtig geïntegreerd verhaal dat heelheid ademt en uitnodigt om te experimenteren en te ontwikkelen. [:]

[:nl]Soms lees je een boek dat iets doet verschuiven in jezelf. Nu, Polarisatie is zo’n boek. Het gaf me inzicht in hoe het huidige politieke en maatschappelijke klimaat ontstaat en gevoed wordt. Wat is de brandstof van het populisme? Heel interessant dus en het stelde mij ook voor vragen. Wat doe ik als het gaat om polarisatie? Wat helpt en wat maakt het erger? Het is goed je daarvan bewust te worden en dit boek van Bart Brandsma geeft in klare taal en kort en krachtig antwoord op deze vragen.
Ik was me nog niet zo bewust hoe het benadrukken van identiteit sterk bijdraagt aan polarisatie. En ook niet dat een tegen-argument kan bijdragen aan het versterken van de andere pool. Dat klinkt als een open deur en misschien ben ik wat langzaam in het bewust doorgronden van hoe het werkt, maar elke kant van de polen is dus dubieus gebied om in te verkeren.

Bart Brandsma gaat gelukkig verder dan een beschrijving van hoe polarisatie werkt. Hij geeft ook zijn ideeën over hoe de kracht van polarisatie te verminderen. En daar komt mijn vakgebied Dialoog om de hoek kijken. Hij pleit ervoor altijd bewust te werken aan het creëren van een sterk midden. Een midden waar de onderwerpen waarom het echt gaat (een bepaalde schaarste) in een dialogische context onderzocht kunnen worden. Dat het voor mensen en in het bijzonder politici de kunst is in het midden de juiste vragen te stellen en aandachtig te luisteren alvorens een ontwikkelingsrichting te kiezen of te stimuleren.

Eigenlijk is dit boek verplichte kost voor iedere politicus, maar eigenlijk zou iedereen het moeten lezen.[:]

[:nl]Dit boek met een nieuw perspectief op trouw en ontrouw zag ik een half jaar geleden liggen bij een vriend en hij beval het aan. Ik vroeg me af waarom hij het las. Probeerde hij iets wat verborgen was te rechtvaardigen of las hij het uit interesse? Hij zei dat hij het uit interesse las en dat het goed was geschreven. OK, mij boeide het onderwerp ook en ik besloot het aan te schaffen.
Daar lag het dan naast mijn bed; een spannend onderwerp waar ik zelf ook zo mijn betrokkenheid bij had. Pas nu en helemaal door de prachtige aflevering van Zomergasten met Esther Perel, ging ik het boek met interesse lezen.
Het blijkt een goed en boeiend inzicht te geven in wat er zoal met de mens kan gebeuren als er sprake is van ontrouw. Zowel vanuit het perspectief van degene die ontrouw is als van degene die een ontrouwe partner heeft.
Perel plaatst het thema bovendien in een historisch perspectief over hoe het huwelijk zich door de eeuwen heen heeft ontwikkeld van een zakelijke overeenkomst tot een allesomvattende liefdesrelatie. Een hedendaags huwelijk omvat idealiter naast de zakelijke kant van voor elkaar zorgen in voor- en tegenspoed en eeuwige trouw, ook hechte vriendschap, diepe liefde, heftige lust, verstandig ouderschap en raadgeverschap, boeiend vakantiemaatje voor elkaar zijn en wat dies meer zij. Dat is nogal veel gevraagd! Vind dat maar eens in een persoon.
In zo’n exclusieve relatie verwachten sommige partners ook nog dat ze recht hebben op inzicht in de gedachtenwereld van de ander. Althans dat verwachtte ik in eerdere relaties, maar mijn huidige partner maakte daar meteen korte metten mee en vond het heel gewoon dat zijn gedachten de zijne bleven. Dat was even wennen maar al snel heel fijn.
Het boek daagt je uit vanuit veel meer perspectieven naar ontrouw kijken. Bijvoorbeeld ook te onderzoeken waarom mensen het doen en dat het ook niets met hun partner te maken kan hebben, maar gaat om ontwikkeling van delen van zichzelf. Het gaat over patronen uit de jeugd die aan ontrouw ten grondslag kunnen liggen. Over het verlies aan lust als je zelf of je partner helemaal in de zorgzame moederrol opgaat en de andere rollen in een relatie vergeet.
Het is geen pleidooi voor alles kan en mag, maar vergroot je inzicht. Het is wel een pleidooi voor het gesprek erover en meer open minded zijn voor en bewustzijn van de behoeften van jezelf en van je partner.
Ik kan het aanbevelen en zorgde bij mij ook voor heling van oude pijn, omdat ik mezelf er beter door begrijp.[:]