[:nl]Mooie originele roman van de Amerikaanse schrijver Vlautin. Via drie hoofdpersonen geeft hij een actueel beeld van de Verenigde Staten van Amerika. En Irak-veteraan, een vader die klem zit en een vrouw die zich verliest in het helpen van anderen.
Prachtig geschreven. De personages komen heel dichtbij.
Aanrader![:]

[:nl]De Franse schrijfster Barbery schreef dit fijne boek in 2008. Hoofdpersonen zijn het 12-jarige Paloma en de oudere Renée, de concierge van een riant appartementencomplex. Ze leven langs elkaar heen, omdat je nu eenmaal als bewoner niet persoonlijk omgaat met een concierge. Daarin komt verandering als een Japanse heer zijn intrek neemt in het complex. Anders dan anderen observeert hij zijn medebewoners wel en stelt vragen die niemand stelt. Paloma voelt zich gezien en is misschien nog af te brengen van haar voornemen haar leven over enkele maanden te beëindigen omdat het leven toch zinloos is. Over hoogbegaafdheid en onbegrepen zijn. Met veel diepzinnige gedachten. Mooi en ontroerend![:]

[:nl]Vissen hebben geen voeten, dat je dat weet. Als je dus de zee inloopt is de kans aanwezig dat je er niet zomaar weer uit loopt. En deze roman ademt die spanning van leven en niet leven. Iemand stapt uit de roeiboot, iemand loopt in de winter met een baby in haar armen het water in, iemand klautert over de rotsen de zee in. IJsland is een zwaar land om te leven met de vele donkere uren in de winter, de omringende woeste zee, de genadeloze lavavlaktes en de zwartste stad. Hoe IJslanders daarmee omgaan blijft mij fascineren en ook dit boek beantwoordt weer een deel van die vraag.
Hoofdpersoon is Ari. Een 40-er die van zijn koers is geraakt. Om hem te begrijpen, neemt Stéfansson je mee naar eerdere tijden en vorige generaties. Het boek is mysterieus en geeft geen heldere antwoorden, het meandert. De poëtische stijl vind ik mooi en soms ben ik het even beu. Al met al weer zeer IJslands en mooi.[:]

[:nl]Deze roman is terecht bekroond met de AKO literatuurprijs. Hertmans schrijft over zijn grootvader Urbain, die door de Grote Oorlog is getekend. Als jongen gaat hij met zijn vader mee naar kerken en kloosters waar zijn vader schilderingen restaureert en aanbrengt. Als kind kijkt, luistert en ruikt hij aandachtig en zo ontstaat een grote liefde voor het schilderen; de terpentijn. Omdat hij in een armoedige situatie opgroeit, besluit hij militair te worden en daar blijkt hij ook talent voor te hebben. Hij wordt scherpschutter en bereikt een officiersrang. Hij zwaait na vier jaar opleiding af in 1912. Helaas duikt Europa dan onder in chaos en is ook Urbain verplicht aan het front te vechten. Hertmans beschrijft deze periode in het leven van zijn grootvader op meesterlijke wijze. Je kan de ellende in de loopgraven invoelen en de idiotie van oorlog helemaal begrijpen.
Al met al een prachtig portret van een Belgische soldaat en schilder. [:]