Prachtige roman die toch ook onrust heeft veroorzaakt.
Tijdens het lezen van dit boek over een man die niet weet waarom en waarheen zijn vrouw op reis is gegaan, had ik voortdurend het idee dat mijn denkwereld werd beschreven.
De schrijver schrijft wat iedere dag in mijn hoofd omgaat. De identificatie met de hoofdpersoon was haast bedreigend.
Een kleine illustratie van mijn rare gevoel: In het boek wordt een aantal schilderijen beschreven. Een reproductie van een ervan hangt op mijn koelkast, een tweede staat op mijn netvlies en van een derde bewaar ik een reproductie bij mijn dierbare spullen.
Toeval?
Alle berichten van renate
Jessica Durlacher – De dochter
Goed verhaal. Lekker geschreven.
De meeste vrouwelijke schrijvers kiezen voor een vrouw als hoofdpersoon.
Durlacher schrijft dit boek vanuit het perspectief van een man en het is totaal overtuigend, wat mij betreft.
De tweede wereldoorlog speelt een hoofdrol. En iedereen heeft een unieke manier om die periode een plaats te geven in het leven.
Aanrader.
Elle Eggels – Het huis met de zeven zusters
Dit boek las lekker weg onder een zwaar dekbed in een halve griep-roes.
Zoals op de voorkant van het boek ook staat, is het “een meeslepend verhaal”.
Een familiegeschiedenis van een groot gezin met veel vrouwen, en mannen die niet aan hen kunnen tippen.
Het boek is vergelijkbaar met de boeken van Allende.
Voor vakantie of tussendoor.
Lisette Lewin – Een hart van prikkeldraad
Meeslepende roman.
Het boek geeft een beeld van de oorlogsjaren uit een – voor mij – nieuw perspectief, namelijk een Nederlandse meisje dat het met de Duiters houdt.
Echt begrijpen deed ik de hoofdpersoon (gelukkig) niet.
Ondanks dat vond ik het een geloofwaardig verhaal. Het toont weer eens aan hoe belangwekkend een veilige en liefdevolle jeugd is.
Bernhard Schlink – De liefdesval
Werkelijk prachtige en zeer krachtige verhalen.
Een absolute aanrader.
Verhalenbundel van een Duitse schrijver die woorden geeft aan de gevoelens van jonge Duiters,
die vanwege de Tweede Wereldoorlog nog steeds anders worden bejegend.
Rudy Kousbroek schreef in NRC Handelsblad:
“Ik heb nog nooit een boek gelezen dat zo’n inzicht geeft
in hoe het is om een Duitser te zijn,
jong genoeg om met die hele ellende niets te maken te hebben gehad,
en tot de ontdekking te komen dat je er een diepe binding mee hebt
waar geen macht ter wereld je uit kan verlossen.”
Kaliber 1 – Tijdschrift voor misdaad en literatuur
Las lekker weg. Een paar overbodige wat vergezochte bijdragen.
Leuk interview met Jelle Kuiper, korpschef politie in Amsterdam-Amstelland.
Beklemmend kort verhaal van Lydia Rood. Ik draaide mijn hoofd weg, maar wilde toch doorlezen.
De vraag is alleen of een tijdschrift over dit onderwerp enig bestaansrecht heeft.
Ik kijk dan ook belangstellend uit naar Kaliber 2 … en 3.
Conny Braam – De woede van Abraham
Prachtig verhaal en een zeiltocht door het Noordzeekanaal krijgt een hele nieuwe lading.
Het verhaal gaat namelijk over de sociale situatie rond het graven van dit kanaal.
De onrust, de vrees voor het onbekende, vluchten. Deze thema’s beschrijft Conny Braam door een aantal mooie personages.
Een aanrader.
Jens Christian Grøndahl – Lucca
Bijzonder boek waarin Grøndahl de gedachtenwereld van mensen zeer treffend heeft neergeschreven.
Ik had de neiging in de kantlijn te gaan strepen voor passages die mij heel erg troffen.
De man en vrouw vertellen elkaar over de liefdes in hun leven. De verhaallijn is ingenieus in elkaar gewoven.
Een psychologische roman die het absoluut waard is gelezen te worden.
Tessa de Loo – Een bed in de hemel
Mooi verhaal, dat ten eerste. Een vrouw en man voelen zich erg verbonden met elkaar en daar blijkt een grond voor de zijn.
Het is een korte roman waarin de schrijfster verleden en heden ietswat kunstmatig in elkaar vlecht.
Het blijft daardoor voor mijn gevoel wat aan de oppervlakte, behalve het derde deel.
In dat derde deel “Bed” wisselt Tessa de Loo niet meer tussen heden en verleden, waardoor ik meer “in het verhaal raakte”.
Pam Emmerik – Het bottenpaleis
Het interview met de schrijfster in Opzij (oktober 2000) boeide mij en maakte mij nieuwsgierig naar haar roman.
Pam Emmerik is naast schrijfster ook beeldend kunstenaar.
Nu het boek. Ik vond het gewoon goed. Boeiend geschreven en qua stijl herkenbaar wie aan het woord was.
Het verhaal volgt twee vrouwen die samen zijn opgegroeid, erg verschillend zijn en toch erg verbonden.
Alleen het einde was mij iets teveel van het goede; dat waren maar 3 van de 184 pagina’s.