[:nl]De Franse schrijfster Barbery schreef dit fijne boek in 2008. Hoofdpersonen zijn het 12-jarige Paloma en de oudere Renée, de concierge van een riant appartementencomplex. Ze leven langs elkaar heen, omdat je nu eenmaal als bewoner niet persoonlijk omgaat met een concierge. Daarin komt verandering als een Japanse heer zijn intrek neemt in het complex. Anders dan anderen observeert hij zijn medebewoners wel en stelt vragen die niemand stelt. Paloma voelt zich gezien en is misschien nog af te brengen van haar voornemen haar leven over enkele maanden te beëindigen omdat het leven toch zinloos is. Over hoogbegaafdheid en onbegrepen zijn. Met veel diepzinnige gedachten. Mooi en ontroerend![:]

[:nl]Vissen hebben geen voeten, dat je dat weet. Als je dus de zee inloopt is de kans aanwezig dat je er niet zomaar weer uit loopt. En deze roman ademt die spanning van leven en niet leven. Iemand stapt uit de roeiboot, iemand loopt in de winter met een baby in haar armen het water in, iemand klautert over de rotsen de zee in. IJsland is een zwaar land om te leven met de vele donkere uren in de winter, de omringende woeste zee, de genadeloze lavavlaktes en de zwartste stad. Hoe IJslanders daarmee omgaan blijft mij fascineren en ook dit boek beantwoordt weer een deel van die vraag.
Hoofdpersoon is Ari. Een 40-er die van zijn koers is geraakt. Om hem te begrijpen, neemt Stéfansson je mee naar eerdere tijden en vorige generaties. Het boek is mysterieus en geeft geen heldere antwoorden, het meandert. De poëtische stijl vind ik mooi en soms ben ik het even beu. Al met al weer zeer IJslands en mooi.[:]

[:nl]Deze roman is terecht bekroond met de AKO literatuurprijs. Hertmans schrijft over zijn grootvader Urbain, die door de Grote Oorlog is getekend. Als jongen gaat hij met zijn vader mee naar kerken en kloosters waar zijn vader schilderingen restaureert en aanbrengt. Als kind kijkt, luistert en ruikt hij aandachtig en zo ontstaat een grote liefde voor het schilderen; de terpentijn. Omdat hij in een armoedige situatie opgroeit, besluit hij militair te worden en daar blijkt hij ook talent voor te hebben. Hij wordt scherpschutter en bereikt een officiersrang. Hij zwaait na vier jaar opleiding af in 1912. Helaas duikt Europa dan onder in chaos en is ook Urbain verplicht aan het front te vechten. Hertmans beschrijft deze periode in het leven van zijn grootvader op meesterlijke wijze. Je kan de ellende in de loopgraven invoelen en de idiotie van oorlog helemaal begrijpen.
Al met al een prachtig portret van een Belgische soldaat en schilder. [:]

[:nl]Na het boek “Goede mensen” van Nir Baram keek ik erg uit naar zijn nieuwe roman. Dit boek weeft weer een aantal verhalen in elkaar. Een groep jonge stakingsleiders, de staf van een wereldwijd werkend consultancybedrijf en een man die namens een rijke Amerikaan geld investeert in Israel.
De roman is een verkenning van de mogelijke ineenstorting van de globale economie. Maar gebeurt dat ook werkelijk en wat voor krachten zijn nodig om het bestaande systeem te gronde te richten? Dit vraagstuk is boeiend en de uitwerking in de drie verhaallijnen best goed, maar ik vond het wat langdradig en de verhaallijn niet stevig genoeg om voortdurend te blijven boeien.[:]

[:nl]Het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar. Na het eerste dagboek van Hendrik dat me op een aangename wijze had geraakt, keek ik uit naar dit tweede dagboek. Het is spannend of een bekend concept dat de eerste keer verraste ook in een tweede deel kan boeien. Mijn antwoord: Ja.
Door de kwetsbaarheid, openheid en ondeugendheid heeft Hendrik zich een plekje verworven in mijn leven en wil ik weten hoe het hem vergaat. Wat hem bezighoudt, of de directeur al wat toegeeflijker wordt en hoe het is als er steeds meer vrienden wegvallen? Het dagboek geeft een mooie inkijk in ouder worden en motiveert om verantwoordelijkheid te nemen om iets van je leven te maken, hoe krakkemikkig je ook bent. Ik hoop dat ik het tref met humorvolle types om me heen en fut om erop uit te gaan, hoe lang het in- en uitstappen in het busje ook duurt. En gewoon met een luier om, zodat er geen ongelukken gebeuren als we gieren van het lachen. Laat dat oud worden maar komen.[:]

[:nl]Winnaar van de Gouden Boeken Uil 2014, dus dat beloofde wat. Maar ik vond er niet veel aan. Misschien het thema, misschien mijn gesteldheid, misschien niet mijn humor. Ik heb me door het boek heen geworsteld en was blij dat het uit was.
Een markante hoogleraar sterft en zijn assistent voelt zich geroepen het gedachtegoed te beschermen. Ook een ander academisch type heeft die rol voor zichzelf in gedachten. Omdat de assistent tijdens het overlijden geveld is door een ziekte in een land ver weg, heeft de ander een voorsprong genomen door mediaoptredens. De assistent weet zich op creatieve wijze weer in de picture te spelen. Het is een creatief boek, heeft diepgang, is intellectueel en is bij vlagen ook grappig. Waarom dan toch steeds die twijfel om door te lezen? Ik denk uiteindelijk gebrek aan identificaties met de hoofdpersonen. [:]