Onno Bosma, de echtgenoot van Ella Vogelaar, heeft vanaf het begin van haar ministerschap een dagboek bijgehouden over de ‘avonturen’ van zijn vrouw. Ik heb het boek gretig gelezen mede dankzij de toegankelijke stijl. Mijn nieuwsgierigheid was groot naar het perspectief van het echtpaar en naar de psychologische aspecten van betrokkenen.
Bosma adoreert zijn vrouw, maar ziet ook dat ze hier en daar wat vreemd reageert. Ze duwt als het ware haar emoties weg voor vervelende voorvallen en dat ploft er dan soms uit op plekken waar het niet productief is. Vogelaar gaat wel duizend procent voor haar baan met een ongekend perfectionisme. Helaas laat dat weinig ruimte voor samenwerking. Bijna niemand voldoet aan haar standaarden, ze vertrouwt haast niemand en dat lijkt me eenzaam in zo’n zware baan. Bos lijkt – als ik dit boek kan geloven – ook iemand die het lastig vindt om samen met zijn ministers te zoeken naar een juiste koers. Hij pluist het liever eerst zelf uit. Ik las veel eenzaamheid en ieder voor zichzelf.
Boeiend om te lezen. En ook tragisch dat iemand, die met hart en ziel en kennelijk veel waardering van bewoners uit de krachtwijken haar ambt uitoefent, toch sneuvelt. Maar het verbaast met niet.