In deze prachtige roman schrijft Murakami over verlies, liefde, vriendschap, rouw. Door de ogen van een jonge man werd ik meegenomen in het verdriet en de eenzaamheid. Ik snapte de gekte en de depressie, maar ook het vrolijke en de schoonheid. Het kwam allemaal zo dichtbij, zo levensecht. Hoe Murakami het doet weet ik niet; misschien vooral door de mooie dialogen.
Soms heb je literatuur nodig om weer te beseffen hoe het overal eigenlijk hetzelfde is, bijvoorbeeld als het gaat om liefde en vriendschap. Japan lijkt soms zo anders. Dit boek bouwt net als Junichiro Tanizaki’s Stille Sneeuwval voor mij een brug waardoor ik naar ieder individu uit weet-ik-waar-vandaan kijk en niet naar “de Japanner” of “de Oegandees”. Het klinkt misschien wat kinderlijk, zo’n hernieuwd inzicht. En met mijn United World College achtergrond had ik ook anders van mezelf verwacht. Maar kennelijk leef ik toch gemakkelijk weer in een kleiner wordende en minder diverse wereld, waardoor mijn luiken steeds een stukje minder open komen te staan. Thank God for literature and travel, waardoor de luiken weer wagenwijd open gaan!