“Pleidooi voor een moderne levenskunst” is de ondertitel van dit boek dat veelbelovend begint. De eerste hoofdstukken zijn gevuld met een mooie analyse van de visies op levenskunst van filosofen door de eeuwen heen. Wat ik eruit heb gehaald zijn vooral de stukken over ons authenticiteitstreven van deze tijdsgeest. En ook de kanttekeningen daarbij. Het boek eindigt met aandacht voor de waarde van vriendschap en verbondenheid. Ook dat is boeiend om te lezen. Een echt vlot lezend samenhangend geheel is het boek jammergenoeg niet geworden. Maar misschien had Dohmen zo’n doelgroep ook niet op het oog.