Dit boek kreeg ik op mijn verjaardag en ik moet eerlijk bekennen dat de titel me niet echt aansprak. Toen las ik twee bladen met quotes uit allerlei kranten en tijdschriften en begreep ik dat het toch wel een bijzonder boek moest zijn. Dus ging het mee op mijn leesvakantie en na nog geen tien bladzijden wilde ik het al niet meer wegleggen. Het is dat mijn ogen ’s avonds snel dichtvallen, anders had ik het in een ruk uitgelezen.
Centraal staan twee zwarte huishoudelijke hulpen in het Mississippi van 1962. Dat zijn de tijden dat zwarten en blanken gescheiden leven en niet geacht worden met elkaar om te gaan, anders dan werkgever-werknemer. De derde hoofdpersoon is Skeeter een jonge talentvolle schrijfster die de verhalen van zwarte hulpen in het geheim wil vastleggen om hun stem te laten horen. Want ze worden geacht te zwijgen en te doen wat hen wordt opgedragen en soms is dat niet mals. Het blijkt niet gemakkelijk om de hulpen aan het praten te krijgen over hun bazinnen.

Nog grappig is dat ik bij het lezen van het boek moest denken aan de muziek van Caroline Herring en deze ook opzette. Later ontdekte ik dat ze uit dezelfde streek in Mississippi komen.