Ook dit boek heeft net als het vorige eerst vijf jaar op de plank gestaan.
In zekere zin is het boek vergelijkbaar met “De grote vrouw” van Meir Shalev, omdat het ook een beschrijving is van het leven van een opgroeiende man.
Het kwaliteitsverschil is door het achter elkaar lezen van deze boeken ook goed zichtbaar. Isegawa kan qua stijl niet tippen aan Shalev.
Geen poëtische stijl dus van Isegawa. Wel een rauwe beschrijving van de keiharde werkelijkheid. Meedogenloze ouders, veel lijden, gekte, wraak, dood, chaos.
Af en toe moest ik het even wegleggen, omdat er zo weinig positiefs in zat. Toch wekt het ook mijn reislust op. Een trip naar Oeganda?