Het is tijden geleden dat ik een boek las met zoveel opzettelijk aangebrachte ezelsoren. Bij iedere ezelsoor trof mij een passage. Mercier heeft een prachtige roman geschreven over existentiële kwesties en die vol staat van mooie scenes.  Op bladzijde 116 beschrijft hij een ontmoeting met een oude man die een kopje thee drinkt: pure ontroerende schoonheid.
Het is ook een compact geschreven doek. Ik heb in tijden niet zo lang over een boek gedaan, maar wilde niets missen en nam dus de tijd.
Een Zwitserse leraar verlaat zijn honk en volgt het leven van een Portugese schrijver, wiens boek hij bij toeval in handen krijgt en die hem fascineert.
Aanrader!