Indringende autobiografische roman van Max Pam, die ik in één keer wilde uitlezen.
Hij schrijft over zijn hersenbloeding (februari 2002) en herstel daarvan. De wijze waarop hij dat doet is erg mooi. Kwetsbaar, eerlijk, krachtig.
Het boek laat ook zien hoe groot het belang is van je mentale kracht bij het overwinnen van ziekte.
Kennelijk zijn er mensen die zich zonder al te veel gedoe de WAO laten inrollen.
Zo niet Max Pam.
Categorie archieven: fictie
Agota Kristof – Het dikke schrift, Het bewijs en De derde leugen
Een boek om niet gauw te vergeten. Indrukwekkend, prachtig geschreven, spannend, ongrijpbaar, fascinerend.
De van oorsprong Hongaarse Kristof beschrijft in deze trilogie het leven van een tweeling, die op een gegeven moment ieder een eigen weg gaan. Langzaam begint de vraag te ontstaan of er ooit wel een tweeling is geweest. Wat is hersenspinsel en wat zijn feiten?
Echt een aanrader!
Herbjørg Wassmo – Sanne
Wassmo heeft een roman geschreven, die mij minder aanspreekt dan de vorige.
Waar ligt dat aan?
Het raakte me niet, was traag, ik begreep de hoofdpersonen niet.
Jammer!
Centraal in het boek staat Sanne, een schrijfster. Ze reist Europa rond op zoek naar zichzelf.
Jan Wolkers – Zomerhitte
Na een paar bladzijden gestaakt. Not my cup of tea!
Tom Wolfe – Ik ben Charlotte Simmons
Na “A man in full” eindelijk weer een dikke pil van Tom Wolfe. Ik had erg genoten van de vorige en mijn verwachtingen waren dan ook hoog gespannen.
Het was weer een heerlijk boek met een prachtige schets van de Amerikaanse samenleving, meer in het bijzonder van het 21ste-eeuwse universiteitsklimaat.
Net als Thomas Rosenboom kan Wolfe de dreigende ondergang van mensen prachtig beschrijven. Alleen in dit boek bleef hij mild, zonder de genadeloosheid van zijn vorige roman.
Charlotte Simmons is een beschermd opgevoed keurig meisje uit een Zuidelijk staat, die het geluk heeft te mogen studeren aan een topuniversiteit in het Noordoosten.
Die “top”-heid brengt haar aan het tobben, want dat blijkt niet zo top te zijn. In feite is het één grote deceptie en cultuurschok.
Volop genieten van 700 bladzijden, maar niet de hoogte van “A man in full”.
Renate Dorrestein – Zolang er leven is
Spannend, treffend, vlot geschreven. Het is een mengvorm van thriller en roman; een thrillerige roman?
Een baby wordt uit een wandelwagen gestolen, terwijl iedereen dacht dat de ander voor de baby zou zorgen. Een goed gegeven voor beschuldiging, schuldgevoel en wantrouwen. Een bom onder de onderlinge verhoudingen.
Dorrestein werkt het goed uit. Ze is een verhalenverteller zoals ik ze graag lees.
Annie M.G. Schmidt – Troost voor dames
Aardig boekje van Schmidt uit 1962 met korte stukjes over allerlei onderwerpen.
Humoristische en ironische beschrijvingen van het damesbestaan.
Damesbestaan? Ja, mannen, boodschappen doen, opvoeden, schoonmaken en Het Vrouwenvraagstuk.
Leuk om te constateren dat bepaalde onderwerpen van alle tijden zijn.
Erwin Mortier – Alle dagen samen
Tegenvaller van een favoriet.
Ik heb het boek zelfs niet uitgelezen. Het kon me niet boeien.
De laatste dagen van een overgrootvader beschreven door de ogen van een jongetje.
Kennelijk te weinig aanknopingspunten om me te verplaatsen in het verhaal.
Jens Christian Grøndahl – Hartslag
Weer een prachtige roman van Grøndahl.
Wat kan die man toch schrijven.
Laatst was hij in Nederland, maar ik durfde het niet aan om naar de lezing te gaan.
Hij is nu mijn grote literaire held en in het echt kan iemand ineens zo anders zijn dan verwacht.
Deze roman verhaalt over een man die gedwongen door de omstandigheden terugkijkt op zijn leven.
Simpele verhaallijn, pittige thematiek, prachtig verwoord.
Renate Dorrestein – Het duister dat ons scheidt
In dit boek was ik al een paar keer begonnen, maar steeds gestrand op de hoofdstukken met scenes over pestende schoolkinderen (jeugdtrauma…). Nu heb ik toch doorgelezen, ook omdat er weer een nieuwe Dorrestein aankomt.
En het boek beviel me. Het is een intrigerend verhaal met allerlei psychologische verwikkelingen: de moeder-dochter-relatie, groepsprocessen, acceptatie, eenzaamheid.
Het deed niet met me wat haar eerdere boek “Verborgen gebreken” wel deed, maar is toch de moeite waard.