[:nl]Van Don Carpenter had ik nog nooit gehoord. Maar hij blijkt dus een zeer goede toegankelijke Amerikaanse schrijver te zijn. Deze roman, die na zijn dood pas het licht zag en volgens kenners zijn beste is, is ook werkelijk mooi. Het boek gaat over een aantal jonge schrijvers die in de jaren zestig en zeventig in California en Portland, Oregon wonen. Hun wegen kruizen: ze inspireren elkaar, helpen elkaar, vergeten elkaar, trouwen, scheiden, sterven.
Als ik probeer onder woorden te brengen wat goed is aan het boek, dan is het de soepele stijl in combinatie met een natuurlijke beschrijving van hoe het leven in werkelijkheid loopt. Hij weet mooi te vatten wat er in hoofden omgaat en waar het succes omslaat in tegenslag. In de subtiliteit van het leven. Hij vat het moment waarop je ineens beseft dat je niet goed bezig bent, maar zonder dat het op enig moment sentimenteel wordt. Dat is knap.[:]