Poeh hé, weer een heel dikke gelezen (830 p) maar het ging als vanzelf. Deze keer nam het boek me mee naar Nieuw-Zeeland in het jaar 1866. In het plaatsje Hokitika wordt verwoed naar goud gezocht door mensen uit alle windrichtingen. Op 14 januari dat jaar gebeuren er drie rare en onverklaarbare zaken in het nieuwe stadje. Een groep van twaalf mannen die ieder op hun eigen wijze met de vreemde feiten zijn verbonden, wisselen hun kennis uit om te achterhalen wat er nu echt is gebeurd.
Catton schrijft het verhaal op een betoverende wijze die stukje bij beetje de complexiteit van de samenhang der dingen ontrafelt. Eens te meer wordt mij duidelijk hoe de waarheid er vanuit ieder gezichtspunt anders uit kan zien. Catton won The Man Booker Prize voor het boek, dat ingenieus in elkaar steekt met gebruikmaking van de planetaire standen. En hoe complex en ingenieus het boek ook is, het leest als een trein.
@Nieuwe_Lelie man en ik kenner allebei iemand bij een bank in Frankfurt, lunch met z’n zessen?
RT @Nieuwe_Lelie: Eleanor Catton – Al wat schittert: Poeh hé, weer een heel dikke gelezen (830 p) maar het ging als vanzelf. http://t.co/GF…
Nou wat grappig. Het eerste boek sinds jaaaren waarvan ik besloot: San, als je je zo zit te ergeren, en je vindt het niet om door te komen, dan hoef je het niet uit te lezen. Kwam ook doordat ik me net een week stierlijk had zitten vervelen met The goldfinch van Donna Tartt, dat geef ik toe. Toch weer oppakken?
Ik moest er even inkomen maar toen het verhaal me te pakken had, wilde ik het uitlezen. En anders had ik het lekker laten liggen 🙂
Prachtig boek! Had niet verwacht dat het me zo zou pakken.
Hihi nou ik leg hem terug op de “te lezen” stapel.
Ook van genoten! Hoe is de vertaling?
Anton van der Vloet liked this on Facebook.
Prima vertaald want ik heb er niets van gemerkt
Mooi hoe je dit dikke en complexe boek toch in een bondig stukje weet neer te zetten. Zelf heb ik er ook erg van genoten, hoewel mijn bespreking een stuk minder bondig is 😉