[:nl]Het vierde en laatste deel over de vriendschap tussen Lena en Lila was prachtig. Wat kan die Ferrante schrijven. In korte hoofdstukken, in toegankelijk taal weet ze op weergaloze wijze de relatie tussen deze vrouwen te beschrijven en tegelijkertijd blijft deze mysterieus. In dit laatste deel krijgen ze allebei met enige weken verschil een dochter. Twee lieve mooie meisjes die graag met elkaar spelen. Maar Lila lijkt het zichzelf en een ander niet te gunnen om voorspoed te genieten. Steeds gooit ze roet in het eten.
En hoe graag ik het ook wil, het lukt me niet er een vinger achter te krijgen wat haar daartoe drijft. En dat maakt deze vierluik zo mooi. Uiteindelijk weet je het niet.
[:]