Omdat de boeken me wel bevielen, ben ik rustig door gaan lezen in de serie van zes. In deel drie komt Ayla terecht bij een stam van Mammoetjagers. Inmiddels is me duidelijk dat Auel de boeken situeert in de regio Oekraïne, Krim, Zwarte Zee, Donau. Alle sporen die in die gebieden zijn gevonden van de mammoetjagers die daar 25.000 jaar geleden leefden, verwerkt ze op een natuurlijke wijze in haar verhalen. En nieuwsgierig als ik ben verveelt het me niet om te horen wat dit volk allemaal maakte van mammoet-‘onderdelen’. Hoe ze de beenderen gebruikten om hun woonstede te bouwen, hoe ze ivoor bewerkten, hoe ze gereedschap maakten. En al die kennis opdoen terwijl ze ook nog een verhaal vertelt, ach dat bevalt me wel. Ook hier slaat de langdradigheid af en toe toe en wens ik de hoofdpersonen iets meer doortastendheid toe, maar OK het boeit nog steeds genoeg om door te lezen. Nu neem ik wel even een pauze, want ruim 1500 bladzijden Auel is voldoende voor nu.