Schitterend boek. Alweer! In de boeken van Grøndahl viert de melancholie hoogtij. Hij geeft de gedachtenwereld van mensen bloot, waardoor zijn boeken mijn kern raken.
Hoe doet hij dat? Waarom huil ik? Arnon Grunberg schreef in het NRC van 29 augustus 2003 een mooi stuk over zijn thematiek. Ik citeer: “Het wonder van Grøndahl is dat je
met smaak en nieuwsgierigheid blijft
doorlezen omdat er genoeg lekkers in de details zit.
Je moet Grøndahl […] niet lezen om
dat soort verhaaltjes [eenvoudige, vettige],
over echte vaders en onechte, je leest hem
omdat hij goed is, erg goed zelfs, in het laten
zien hoe levens uit elkaar spatten. Hoe je je
dan voelt, als het verhaal dat je al die jaren
aan jezelf hebt verteld niet blijkt te deugen
terwijl je dat stiekem allang wist.” Dat dus.