Dit boek staat al maanden-(jaren?)lang in de top tien van de boekwinkels. Dat levert bij mij vaak een tegendraadse reactie op, maar deze keer heb ik eraan toegegeven. En gelukkig maar want het is een mooi en ontroerend boek. De laatste hoofdstukken hield ik het niet droog.
Een journaliste onderzoekt het wegvoeren van meer dan 13.000 Joden uit Parijs in juli 1942. Ze stuit op het verhaal van Sarah, een meisje van tien dat haar broertje weet te verstoppen op het moment dat er een razzia plaatsvindt. De hoofdstukken gaan afwisselend over Sarah en de journaliste. De verhalen zijn aangrijpend over het leed van de Joodse families, maar ook over de verkrampte manier waarop Fransen met dit deel van de geschiedenis zijn omgegaan. Het waren namelijk geen Nazi’s die deze razzia’s uitvoerden en de gezinnen in de kampen bewaakten. Het waren Franse politiemensen die orders uitvoerden.