De grondlegger van de logotherapie getuigt in dit boek van zijn ervaringen in concentratiekampen. Omdat hij al een manuscript op zak had, wat hem overigens bij aankomst in Auschwitz werd afgenomen, probeert hij psychologische lessen te trekken uit zijn kampervaringen. Wat maakt dat mensen het volhielden om zo vernederd te worden en zo’n onmenselijke behandeling te krijgen? Wat kun je daaruit aan lessen voor het leven trekken. In het tweede deel van het boek, zet hij zijn logotherapie uiteen.
Zijn belangrijkste conclusie is dat zolang leven betekenis voor iemand heeft, hij kan voortgaan. En die betekenis krijgt het leven voor de juiste daden en juiste gedragslijn. “Leven betekent feitelijk verantwoording nemen om de juiste oplossingen te vinden voor onze levensproblemen en om de taken te vervullen waarvoor het leven ieder mens voortdurend stelt.” Het is de confrontatie met het bestaan. De zin van het leven ontdek je volgens Frankl door daden, door het ervaren of ondergaan van iets waardevols (liefde, cultuur, natuur) of door lijden. Steeds opnieuw kiezen wat je doet/niet doet: vrijheid in die keuze en verantwoordelijkheid nemen. Ik vind het een mooie boodschap die me inspireert.