[:nl]Dit boek heb ik haast in een adem uitgelezen. Het verhaal speelt in 2022 als in Frankrijk verkiezingen worden gehouden. Links en rechts zijn uitgespeeld, alleen het extreem rechtse Front National en de nieuwe Moslimbroeders partij lijken nog enige rol van betekenis te spelen. In het boek verleidt Houellebecq je het langzaam maar zeker als een realistische optie te gaan aanvaarden, dat Frankrijk kiest voor de Moslimbroeders. De werkloosheidscijfers dalen dramatisch snel, de criminaliteit neemt ook sterk af. Langzaam maar zeker doet de polygamie weer zijn herintrede. Lang leven het patriarchaat terwijl de president werkt aan een hernieuwd Europa dat haar grenzen sterk uitbreidt. Overigens neemt de werkloosheid af omdat vrouwen massaal stoppen met werken.
Ik kon het boek niet wegleggen omdat ik wilde weten of Francois ook voor de bijl zou gaan. Om in de fantasie mee te gaan over hoe zo’n samenleving eruit zou kunnen zien. Très boeiend dus.[:]

[:nl]De IJslandse schrijfster Sigurðardóttir heeft voor dit boek zich verdiept in mannen met een hechte moedersband. De rijke succesvolle Karl is zo’n man. Hij heeft veel one-night-stands maar echt binden aan een vrouw doet hij niet. Want ik mooi vind is hoe zij beschrijft hoe hij rationaliserend door het leven gaat. Terwijl gevoelens voor een oude liefde een enorm belangrijke onderstroom in zijn leven vormen. Maar durft hij voor die oude liefde te gaan en daarmee zijn huidige levensstijl vaarwel te zeggen?
Qua stijl moest ik even wennen omdat de mooischrijverij er voor mij wat te dik op lag. Maar het boek verbeterde in dat aspect waardoor ik kon doorlezen. [:]

[:nl]Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83¼ jaar. Dit boek lag al een tijdje te wachten en nu het vervolg is verschenen dacht ik dat ik het maar eens zou lezen. Het is me goed bevallen. Ondanks dat we weten dat “Hendrik Groen” het niet zelf heeft geschreven, doet het authentiek aan. Kwetsbaar eerlijk, verdrietig, hardop-lachen-grappig. Ook goed om eens te lezen en mezelf voor te stellen hoe het is om te leven in een verzorgingstehuis. Werd ik overigens niet vrolijk van. Het zou zomaar kunnen dat mensen door het lezen van dit boek andere vragen gaan stellen bij het verkennen van een goede verzorgingsplek voor hun ouders. Dat zou toch mooie bijwinst zijn. Ben benieuwd naar het vervolg.
[:]

[:nl]Dit boek bracht zoveel herkenning teweeg dat het soms even lastig was om door te lezen. Hoofdpersoon is Aaf, een vrolijk meisje dat graag in het meer achter het huis zwemt. Haar vader en moeder zijn zeer toegewijd aan god en leiden zelfs een eigen geloofsgemeenschap. Met vallen en opstaan, dat wel, maar hun geloof in god kent geen grenzen. Hoe verhoud je je daartoe als kind? Wat is er mooi aan die volledige toewijding? Welke waarden krijg je mee als je in zo’n huisgemeente opgroeit? Wie komen er op zo’n gemeenschap af? Welke liedjes ken je dan (zelfs op je 45ste nog woordelijk)? Waar gaat het mis en wat loopt er spaak?
Al deze vragen kwamen bij met op terwijl ik dit boek las, omdat het haast een beschrijving van mijn eigen jeugd is, inclusief het wedstrijdzwemmen bij de Dolfijn. Het is prettig om er aan de hand van dit boek rustig bij stil te staan en de impact van zo’n jeugd op mijn eigen leven nog eens te overdenken. Dat is zeer waardevol.
Anke Kranendonk heeft het boek overigens erg knap geschreven: mooi en terughoudend. Geen woord teveel. [:]

[:nl]Na een tip van een vriendin ging ik dit boekje lezen. Dan Millman beschrijft daarin zijn reis naar de ontdekking van de vreedzame krijger in zichzelf. Over de integratie van de drie delen van je Zelf: je basis zelf, je cognitieve zelf en je hogere zelf. Op een voor de ratio ondoorgrondelijke manier komt hij op Hawaii terecht om daar in de leer te gaan bij een sjamaan. Een indrukwekkende vrouw die met hulp van de natuur Dan laat ervaren wat ervoor nodig is een vreedzame krijger te zijn. Boeiend en met mooie citaten.
Tijdens het lezen vroeg ik me af of iedereen die dit boek leest, gaat denken/voelen dat hij/zij een vreedzame krijger is. Ik in ieder geval wel :-)[:]

[:nl]En dat was deel 6. Het laatste deel dat Jean Auel schreef over Ayla, de vrouw die opgroeide bij de neanderthalers, van de Oekraïne, langs de Donau, over de Alpen naar Zuid-Frankrijk trok. Een vrouw met enorme kennis van natuurgeneeskunde en dierengedrag, een jaagster en voor niemand bang. Een heerlijke heldin vond ik. Zoals ik al eerder schreef heb ik grote bewondering van het onderzoek dat Auel heeft gedaan om deze boekenreeks te kunnen schrijven. Voor dit laatste deel heeft ze uitgebreid onderzoek gedaan naar grotschilderingen in Frankrijk die dateren van meer dan 20.000 jaar geleden. Eerlijk gezegd ben ik ook blij dat de boeken nu uit zijn, want al met al heb ik toch 3 maanden in deze wereld verkeerd en ben nu toe aan een change of scenery.[:]

[:nl]Dal der beloften is het vierde boek over Ayla. In dit boek maakt ze met haar aanstaande man, haar twee paarden en wolf een trektocht van de Oekraïne naar Zuid-Frankrijk. Eerst trekken ze langs de Donau, dan over de Alpen en dan door Frankrijk. Onderweg komen ze allerlei volken tegen, waar ze soms wel en soms niet hartelijk worden ontvangen. Weer een leerzaam boek dat ik niet weg kon leggen omdat ik meer en meer en meer wil weten over de pre-historische tijd. Omdat Auel zich degelijk heeft ingelezen in archeologisch onderzoek en ook de sites heeft bezocht, komt die tijd tot leven. [:]