De Duitser Veit Heinichen schrijft over misdaad in Trieste. Trieste ligt in het Noordoosten van Italië op de grens met Slovenië en Kroatië.
Zijn misdaadboeken waarin inspecteur Proteo Laurenti de hoofdrol speelt, nemen je mee naar de stad en omgeving. Persoonlijk vind ik dat een sentimental journey omdat ik daar een aantal jaar heb gewoond. Dat maakt veel goed, want het zijn lekker leesbare verhalen, maar niet zo best vertaald.
Dus, zin in een reisje naar Italië lees dan Heinichen, of Donna Leon natuurlijk.

Ik ben weer even (virtueel) in Venetië geweest en wat is dat toch altijd aangenaam wandelen en ontdekken aan de hand van Donna Leon. Na een periode van wat mindere boeken, schrijft ze nu alweer een paar jaar achter elkaar een goed Brunetti verhaal.
De vochtige hitte heeft toegeslagen in de stad en er haast niets tegen te beginnen. Alleen een heerlijke vakantie in de Italiaanse Alpen. Terwijl hij op weg is naar het noorden, wordt hij echter met een belletje teruggeroepen om de moord op een rechtbankmedewerker te onderzoeken. Zijn naam valt op op een lijst van oneindig uitgestelde rechtszaken van een bepaalde rechter.

De volgende in de reeks over Kay Scarpetta. Het verhaal zit ingenieus in elkaar en is goed bedacht. Het las dus lekker door zo tijdens de Kerstdagen. Wat ik miste was de interactie van Kay met haar man, nicht en rechterhand. Die psychologische lijn maakt dat ik Cornwells boeken graag lees, maar nu was het wat magertjes. En de voorkant van het boek slaat helemaal nergens op: Een dode vrouw terwijl er in het boek geen dode vrouw aan te pas komt.

Spannende nieuwe thriller van Carla de Jong, waarin inspecteur Birgitta weer een hoofdrol speelt.
Op een filmset lopen de spanningen op, waarna de hoofdrolspeler in de vroege ochtend de dood vindt. Birgitta kan helaas niet meewerken aan het recherche-onderzoek vanwege haar schorsing, maar daar weet ze wel raad mee. Lekker Nederlands, lekker spannend tot het eind en dus goed leesvoer.

Ruim 600 pagina’s heb ik me weer laten meeslepen door Thomas Lynley en Barbara Havers. Deze keer neemt George de lezer mee naar het platte land van Hampshire, waar de pony’s loslopen in de bossen en op de heide. Het platte land waar de rietdekker het nog druk heeft en de de cup cakes over de toonbank vliegen. Het boek gaat ook over de botsing met het glazen plafond. Slaagt de beoogd baas van Havers erin de plek definitief te krijgen of blijkt ze de excuustruus van de Metropolitan Police te zijn. Het was weer smullen.

Tweede boek van Van Riessen met in de hoofdrol de vrouwelijke hoofdinspecteur Anne Kramer. Het boek leest als een trein, is spannend en heel dichtbij. Bepaalde personen kwamen mij zeer bekend voor 🙂
Ook een grappig detail was de rol van een filiaal van de Coffee Company, waar de auteur graag vertoeft.
Centraal staat het dilemma van de bedreigde getuige. Gaat ze als getuige optreden of zijn de gevaren haar te groot? En hoe zorgvuldig gaat de politieorganisatie daarmee om?
Van Riessen put uit zijn ervaringen als hoofdcommissaris en ik ben blij dat hij schrijft!

Erlendur is op vakantie en Elínborg is daardoor aan zet als leider van een moordonderzoek. Een vrouw in de hoofdrol is nieuw, maar het gaat Indriðason goed af. En hoe lukt het hem toch iedere keer weer die beklemmende sfeer op originele wijze te beschrijven? Ik vind het knap.
Een jonge man is omgebracht in zijn woning en heeft een verkrachtingsdrug in zijn mond. Het is een bloederig geheel en al snel blijkt hij niet alleen slachtoffer maar ook dader is. Mensen wringen zich in allerlei bochten om buiten beeld te blijven, maar Elínborgs intuïtie werkt uitstekend. Goed verhaal, spannend tot het eind, maar Erlendur doet mij toch meer dan Elínborg. Hopelijk is hij de volgende keer terug van vakantie.

Mijn favoriete misdaadauteur Marklund heeft met een wereldberoemde auteur, die ik niet kende, samen een thriller geschreven. Het resultaat is een kort en krachtig verhaal in meer dan honderd hoofdstukjes over een paar dat er plezier aan beleeft andere echtparen af te slachten.
Zoals in de meeste boeken van Marklund heeft een journaliste de hoofdrol en die deelt ze met een aftandse New Yorkse rechercheman.
Ik vond het verhaal iets te gemakkelijk en oppervlakkig, alhoewel het las als een trein.

De formule begint een beetje uitgewerkt te raken. Scarpetta, haar man Benton, haar nichtje Lucy, de politieinspecteur Marino, die haar (bijna) altijd helpt. In deze thriller was er niets nieuws onder de zon. Zelfs de “vijand” blijkt een oude bekende te zijn. Het is ook niet leuk om steeds de historie herhaald te krijgen, zodat een nieuwe lezer van de reeks over Scarpetta er überhaupt wat van begrijpt. De emoties raken slechts de oppervlakte, waardoor het meebeleven en opgaan in het verhaal nauwelijks nog het oude niveau halen. Dit boek is niet echt aan te bevelen dus, maar ja ik wil toch weten hoe het met Kay verder gaat. Slechts voor reeksverslaafden dus.