[:nl]Dit boek ga ik nooit vergeten! Wat een onwaarschijnlijk ingrijpend verhaal over hoe traumatische jeugdervaringen doorwerken in het leven. Het kostte me in het begin moeite om het boek te lezen omdat het zo rauw is. Letterlijk als rauw vlees. De verschrikkelijke pijn en het jezelf pijnigen om deze pijn te verdrijven; het was me gewoon teveel. Maar ik wilde niet weglopen voor hoe het leven kan zijn, ik wilde het onder ogen zien en las door. Gelukkig want het was een indringende ervaring die ik niet had willen missen. Het klinkt misschien hard, maar ook rauw vlees went.
In de kern gaat het om de vriendschap tussen vier jonge mannen die met elkaar bevriend raken op de universiteit. Vanuit hun perspectieven geeft Yanagihara stukje bij beetje bloot dat één van hen een extreem leven leidt. Wat me intrigeerde is hoe je als naaste van iemand die lijdt uiteindelijk steeds machteloos bent. Iets in mij wil dat maar niet accepteren, maar Yanagihara is erin geslaagd daarin toch weer nieuwe perspectieven te scheppen.[:]