De schrijfster van Hongaarse afkomst Haich heeft dit boek in 1960 geschreven. Een gouwe ouwe dus. Ze schrijft over haar leven en over haar herinnering aan eerdere levens. Vooral haar leven als priesteres in het oude Egypte heeft ze uitgebreid beschreven en dat is zeer boeiend. Via het verhaal onthult ze de geheimen van het oude Egypte. Over het bouwen van de piramides, over communiceren zonder bij elkaar in de buurt te zijn, over de zeven niveaus van het leven, over totale zelfbeheersing. Het spreekt tot de verbeelding en intrigeert. Ik zou ook wel in die tijd geleefd willen hebben om dat allemaal mee te maken. Hoe gaaf zou het zijn om in een rijtuig voortgetrokken door leeuwen door de woestijn te stuiven!
Maandelijks archief: september 2015
Ulrich Emil Duprée – Ho’oponopono
Een mooi toegankelijk boekje over het Hawaiiaanse vergevingsritueel Ho’oponopono. In vijf hoofdstukken legt Duprée uit wat nu precies de oorsprong is van dit vergevingsritueel. Ook over de toepassing ervan gaat dit boekje, zowel intern als in gezelschap. Je vindt ook diverse laagdrempelige oefeningen om jezelf in het vergeven en loslaten op weg te helpen.
Ik denk dat de werking van Ho’oponopono nauw verwant is aan compassie.
In alle eenvoud:
Het spijt me.
Vergeef me, alsjeblieft.
Ik houd van je.
Dank je wel.
Jean M. Auel – De Mammoetjagers
Omdat de boeken me wel bevielen, ben ik rustig door gaan lezen in de serie van zes. In deel drie komt Ayla terecht bij een stam van Mammoetjagers. Inmiddels is me duidelijk dat Auel de boeken situeert in de regio Oekraïne, Krim, Zwarte Zee, Donau. Alle sporen die in die gebieden zijn gevonden van de mammoetjagers die daar 25.000 jaar geleden leefden, verwerkt ze op een natuurlijke wijze in haar verhalen. En nieuwsgierig als ik ben verveelt het me niet om te horen wat dit volk allemaal maakte van mammoet-‘onderdelen’. Hoe ze de beenderen gebruikten om hun woonstede te bouwen, hoe ze ivoor bewerkten, hoe ze gereedschap maakten. En al die kennis opdoen terwijl ze ook nog een verhaal vertelt, ach dat bevalt me wel. Ook hier slaat de langdradigheid af en toe toe en wens ik de hoofdpersonen iets meer doortastendheid toe, maar OK het boeit nog steeds genoeg om door te lezen. Nu neem ik wel even een pauze, want ruim 1500 bladzijden Auel is voldoende voor nu.
Jean M. Auel – De vallei van de Paarden
In deel twee van de reeks Aardkinderen van Auel zoekt Ayla naar de Anderen. Mensen zoals zijzelf met een kin en een hoog voorhoofd en veel langer dan de mensen van de Stam. Ze vindt een vallei waar ze zich een tijdje kan redden en ontdekt veel over zichzelf. Tijdens haar verblijf ontdekt ze bijvoorbeeld dat ze het vermogen heeft met dieren een band aan te gaan: paarden, vogels en een holeleeuw. Wederom boeiend geschreven, maar hier bekroop me af en toe ook het gevoel van langdradigheid. Omdat het historisch zo interessant is, bleef ik wel lezen.
Jean M. Auel – De stam van de Holebeer
Deze zomer ben ik aan een oude reeks boeken begonnen, die ik al een tijdje (dertig jaar) wilde lezen. Nu was het kennelijk zover en ben ik begonnen met De Stam van de Holebeer van Jean Auel. Centraal in het boek en de reeks staat Ayla, een meisje dat tijdens een aardbeving haar leefgemeenschap kwijt raakt. Ze is dan 5 of 6 jaar en zwerft rond op zoek naar eten en veiligheid. Ze wordt gevonden door een trekkende Stam die door dezelfde aardbeving gedwongen zijn een nieuwe grot te vinden. Ze nemen haar op terwijl ze er heel anders uitziet dan de mensen van de Stam. Auel gaat uitgebreid in op de manier van leven van deze Stam jagers en verzamelaars. Op basis van intensief en extensief onderzoek naar prehistorische leefwijzen, weet ze een heel goed beeld te scheppen van het leven in die tijd. Historisch gezien is dat al boeiend maar ze verweeft het ook met een mooi verhaal.