[:nl]Na het lezen van de rauwe romans Toen kwamen de wolven van Giraldi en De Oogst van Crace, was ik op zoek naar meer van dit genre en las de recensie over dit boek van Ian McGuire. Daarbij kwam laatst ook de documentaire Death in the Terminal (2Doc, NPO). De vraag die in deze boeken en documentaire voor mij centraal staat is, wat de mens doet als zij/hij in het nauw komt. Het fascineert me zeer. Ik vind het een interessante vraag nu in steeds meer Westerse landen een schil van beschaving wordt afgelegd door machthebbers die ongegeneerd liegen en met ongegeneerd de rijken verrijkende belastingwetgeving. Wat staat ons te wachten of hoe keren we het tij?
Ian McGuire beschrijft in Het Noordwater de walvisvaart die op zijn einde loopt. Een wereld waarin mannen in extreme omstandigheden moeten overleven en worstelen hun beschaving te behouden tegen alle druk van buitenaf in. Goed en toegankelijk geschreven en tot het einde spannend. De hoofdpersonen hadden iets meer kleur en diepte mogen hebben, maar toch een geslaagd boek.[:]

[:nl]Ergens ver weg in Alaska ligt een nederzetting waar het leven niet gewoon is volgens onze standaarden. Het is een plek waar de temperatuur zakt naar een niveau waarop gewoon leven niet mogelijk is. Alleen met de bescherming van dierenhuiden en met kennis van de natuur kun je daar overleven.
Het is een bar jaar en ook de wolven hebben het zwaar. Zo zwaar dat ze aan de rand van het dorp loeren op kleine kinderen. Drie zijn er verdwenen als een moeder een wolvenexpert om hulp vraagt. De wolvenman komt, trekt de wildernis in en probeert de situatie te begrijpen. De wildernis biedt echter geen antwoorden. Die zijn dichterbij huis te vinden binnen de weinig spraakzame gemeenschap.
Het is een boek over oerkrachten van de natuur. Over het doden van jongen, over de kou en de wind, over banden in een clan, over leven en dood. Gruwelijk, maar realistisch gruwelijk en daardoor misschien nog wel aangrijpender. [:]

[:nl]Het is lang geleden dat ik een boek in een ruk heb uitgelezen. Maar deze roman had me te pakken en ik liet niet meer los tot ie uit was. Wells kan dus schrijven!
Jules verliest op zijn elfde zijn ouders. Zijn wereld kantelt en samen met zijn broer en zus verhuist hij naar een internaat. De roman beschrijft de 30 jaar die volgen en hoe (het) verlies de levens van zijn naasten beïnvloedt. De dood is steeds dichtbij in het boek. Wells (1984!) weet een melancholische diepgang te scheppen, maar die wordt nooit overdadig zwaar. Omdat mensen veerkrachtig zijn en soms even niet. Aanrader!
En de vergelijking met John Irving snap ik.[:]

[:nl]Op Moeders Zondag hebben de dienstboden in Engeland een dag vrij om hun moeder te bezoeken, althans in 1924. Jane is te vondeling gelegd, heeft geen moeder en zoekt daarom een andere dagbesteding. Dan krijgt ze een telefoontje en verandert haar dag.
Werkelijk een prachtig boek. De krachtige eenvoudige taal die Graham Swift gebruikt spreekt mij zeer aan. Het gebruik van herhaling, de zintuiglijke prikkeling, het steeds een beetje meer loslaten. Een heerlijk boek om niet meer weg te leggen.
Het is ook een mooi tijdsbeeld van een klassenmaatschappij. En mooi hoe mensen onbewust weten en inspelen op elkaar.
Zeer aanbevelingswaardig. [:]

[:nl]Hij stelt me nooit teleur, deze Deense schrijver die ik mijn favoriete schrijver noem. In deze roman is Ellinor aan het woord en ze spreekt tegen haar overleden vriendin Anna. Ze vertelt hoe haar leven verder is gelopen nadat zij plotseling is overleden door een lawine. Ellinor geeft steeds meer bloot over hoe ze haar keuzes heeft gemaakt en waar ze vandaan komt. Hoe ze zich verhield tot haar man die bij dezelfde lawine om het leven kwam. Hoe ze voor de kinderen van Anna heeft gezorgd en hoe ze met de man van Anna is gaan samenleven. Hoe ze ervoor kiest haar eigen weg te gaan, alleen verder, omdat het verleden je toch inhaalt.
Grøndahl kan zo knap weergeven hoe je gedachtengang met je aan de haal gaat. Weer vijf sterren, wat mij betreft.[:]

[:nl]Na het lezen van de dikke pillen over de Thibaults, was ik zeer benieuwd naar wat deze schrijver nog meer te bieden heeft. Deze novelle zag het licht pas nadat hij al ruim twintig jaar dood was. Het is een aangrijpend verhaal over een jonge legerofficier die gestationeerd wordt in een dorp en daar hopeloos verliefd wordt. Hij kan nergens anders aan denken en doet al die stomme domme dingen die je doet als je verliefd bent om maar een glimp op te vangen van diegene die je hart heeft gestolen. Zo invoelbaar en dicht op de huid geschreven en dat alweer ruim een eeuw geleden. Prachtig om te lezen. [:]

[:nl]Het vierde en laatste deel over de vriendschap tussen Lena en Lila was prachtig. Wat kan die Ferrante schrijven. In korte hoofdstukken, in toegankelijk taal weet ze op weergaloze wijze de relatie tussen deze vrouwen te beschrijven en tegelijkertijd blijft deze mysterieus. In dit laatste deel krijgen ze allebei met enige weken verschil een dochter. Twee lieve mooie meisjes die graag met elkaar spelen. Maar Lila lijkt het zichzelf en een ander niet te gunnen om voorspoed te genieten. Steeds gooit ze roet in het eten.
En hoe graag ik het ook wil, het lukt me niet er een vinger achter te krijgen wat haar daartoe drijft. En dat maakt deze vierluik zo mooi. Uiteindelijk weet je het niet.
[:]

[:nl]Dit boek ga ik nooit vergeten! Wat een onwaarschijnlijk ingrijpend verhaal over hoe traumatische jeugdervaringen doorwerken in het leven. Het kostte me in het begin moeite om het boek te lezen omdat het zo rauw is. Letterlijk als rauw vlees. De verschrikkelijke pijn en het jezelf pijnigen om deze pijn te verdrijven; het was me gewoon teveel. Maar ik wilde niet weglopen voor hoe het leven kan zijn, ik wilde het onder ogen zien en las door. Gelukkig want het was een indringende ervaring die ik niet had willen missen. Het klinkt misschien hard, maar ook rauw vlees went.
In de kern gaat het om de vriendschap tussen vier jonge mannen die met elkaar bevriend raken op de universiteit. Vanuit hun perspectieven geeft Yanagihara stukje bij beetje bloot dat één van hen een extreem leven leidt. Wat me intrigeerde is hoe je als naaste van iemand die lijdt uiteindelijk steeds machteloos bent. Iets in mij wil dat maar niet accepteren, maar Yanagihara is erin geslaagd daarin toch weer nieuwe perspectieven te scheppen.[:]

[:nl]De derde Napolitaanse roman over Lila en Elena. In deze roman komt hun vroege volwassenheid aan de orde. Hun moederschap, verliefdheden, werk en partnerschap.
Ook dit deel is weer weergaloos mooi geschreven. Over de zoete en vaker bittere vriendschap tussen de twee vrouwen. Het mooie vind ik denk ik dat de gedachtenwereld zo goed is beschreven. Wat je wel zegt en wat je denkt en voelt maar niet zegt. Het is zo realistisch en doet me denken aan de stijl van Jens Christian Grøndahl, maar dan een vrouwelijke variant en daardoor misschien nog wel naderbij. Beide kruipen als het ware in mijn hoofd en schrijven op wat er vaak ook in mijn hoofd aan gedachten en gevoelens langskomt. Van die gedachten die ik keihard weg censureer, maar die je zou kennen als je me echt zou kennen. Prachtige literatuur en kom maar op met het vierde deel!
[:]

[:nl]In “Het hart van alle dingen” speelt Alma de hoofdrol. Ze is geboren in het jaar 1800 en woont in Philadelphia. Haar vader verzamelt bijzondere planten en bloemen, is schatrijk en een recht voor zijn raap. Ook haar moeder houdt van planten en stamt af van een Nederlandse botanische familie. Alma ontwikkelt dus een liefde voor planten en onderzoekt deze ook graag.
Mocht je denken dat het dus een plantenboek is, dan heb je het mis. Gilbert introduceert het ene na het andere fascinerende personage en sleept je mee door de gevoelswereld van Alma en op zeker moment trekt Alma er ook op uit. Gilbert schrijft in een vlotte stijl en bouwt de spanning mooi op zodat ik het boek eigenlijk niet kon wegleggen, ware het niet dat mijn ogen vaak dichtvielen van de slaap.
Prachtig, meeslepend, ontroerend, realistisch. Over de onstuitbare kracht van vrouwen.[:]