[:nl]Deze novelle sleepte me mee door het leven van een eenvoudige man uit de bergen. Zo prachtig geschreven! Heldere precieze taal. Geen woord teveel of te weinig en heel ontroerend.
De hoofdpersoon groeit op bij een boer, werkt aan de bouw van kabelbanen en ontmoet in het dorp zijn grote liefde Marie. Hij bouwt een huisje voor hen twee met prachtig uitzicht over het dal en met een moestuin. Wat wil je nog meer?
Ja, wat wil je nog meer eigenlijk? [:]

[:nl]Na het eerste boek van de Napolitaanse serie van Ferrante wilde ik graag doorlezen over Elena en Lila. Want het verhaal kroop onder mijn huid en loslaten leek geen optie. Het tweede deel borduurt naadloos voort op het eerste. Ze pakt de draad op in de trouwzaal van Lila en Stefan, waar het succes van het huwelijk door de entree van een gast al meteen gedoemd lijkt. Lila is zo’n pittige vrouw die onafhankelijk denkt. Je kan nooit voorspellen wat ze nu weer gaat doen om gewild of ongewild mensen tegen zich in het harnas te jagen. En Elena worstelt tussen gaan voor zichzelf en een trouwe vriendin zijn. Het is een dans tussen die twee uitersten. Een prachtig verwoordde dans over de machtsstrijd tussen man en vrouw, over vriendschap, over klem zitten en vrij zijn. Een universeel verhaal. Laat deel drie maar komen! [:]

[:nl]Twee kleine meisjes in Napels die opgroeien in een harde omgeving. Het is nog niet vanzelfsprekend dat als je goed kunt leren je ook verder mág leren. Lila mag dat niet maar Elena wel, terwijl Lila een hoogbegaafd meisje is. Het Napels van die tijd, de ruwe omgangsvormen en de beperkte straal waarin het leven zich voltrekt, Ferrante beschrijft het allemaal op een prachtige manier. Ik vind de confrontatie mooi tussen de logica van een slim meisje en hoe het er in de echte wereld aan toe gaat. Dat raakt me. De realiteit versus het idealisme, in al zijn praktische uitwerkingen. Ben erg benieuwd naar het volgende deel van de trilogie. [:]

[:nl]Wat een boek weer. Ruim duizend bladzijden over het wel en wee van de broers Thibault. Het tweede deel focust op de Eerste Wereldoorlog. Geen frontberichten, maar de aanloop naar de oorlog. Vanuit het perspectief van Jacques maak je van dichtbij mee hoe Europa zich door haar leiders met imperialistische verlangens (die ze uiteraard ontkenden) in een waanzinnige oorlog laat storten. Jacques stelt met zijn internationale contacten al het mogelijke in het werk om oorlog te voorkomen, maar blijkt een radertje van weinig betekenis ondanks zijn gepassioneerde inzet. De veenbranderige liefde tussen Jacques en een onverzettelijke dame krijgt een kans en Antoine overdenkt zijn leven terwijl het einde nadert omdat hij aan het front wat gifgas heeft ingeademd. Prachtige literatuur met een hoofdletter L. Net als in deel 1 realiseer ik me weer dat tussen mensen overal en altijd gelijksoortige dynamieken gaande zijn. Dat is zo mooi van literatuur. Je krijgt de gelegenheid terug te gaan in de tijd of mee te gaan naar bijvoorbeeld Japan om te observeren hoe het er tussen mensen aan toe gaat. [:]

[:nl]Alle recensenten waren al op het maximum aantal sterren uitgekomen, maar toch wilde ik ook zelf vaststellen of dit nu zo’n goed boek is. Dat is het!
Martin de Gard beschrijft de familie Thibault rond 1910 in het eerste deel (dat boek 1 tot en met 6 bevat). Vader Thibault is een pater familias met alle voor- en nadelen van een dergelijke patriarchale sfeer in huis. Twee zoons – Jacques en Antoine – zijn zoekende naar de manier waarop ze zich tot hun vader en tot zichzelf verhouden.
Wat zo wonderlijk mooi is aan het boek, is dat het tijdloos lijkt te zijn. De dialogen van toen kunnen de dialogen van nu zijn. De dialogen zijn sowieso heel mooi en realistisch geschreven. Martin du Gard neemt je mee in de gedachtenwereld van deze mannen, terwijl je de dialogen leest. De slotscène van het boek is prachtig. Een dialoog tussen Antoine en de priester/biechtvader van zijn zojuist overleden vader. Ze kruizen de degens over wel of niet geloven. Over wel of niet geloven in God. Over de ratio versus het geloof. Ze zijn aan elkaar gewaagd waardoor ze doorspreken waar andere mensen al waren afgehaakt. Inspirerend!
Maar los daarvan is het een verhaal dat je steeds weer roept om verder te lezen; 800 bladzijden lang. [:]

[:nl]Deel 5 van de serie van 6. Ik kan de boeken niet meer wegleggen en lees dus maar vrolijk door. Ieder deel is circa 800 bladzijden dus ik ben al 4000 bladzijden verder ;-). In dit deel van de serie Aardkinderen probeert Ayla haar plaats te vinden in het volk van haar man Jondalar. Ze komt van ver (de Krim) en dat brengt allerlei verwarring met zich mee. Ze praat ook anders, lijkt magische gaven te hebben waarmee ze over dieren heerst en heeft een ongekende hoeveelheid kennis op het gebied van de geneeskunst. Dat is natuurlijk mooi maar ook bedreigend voor mensen.
Ik lees dit boek ook met mijn Spiral Dynamics bril op en Auel beschrijft mooi hoe de beige en paarse samenlevingen eruit zien en hoe mensen die ervaren. De invloed van de geesteswereld op het dagelijks leven. Opvallend vind ik de evenredige verdeling van invloed tussen mannen en vrouwen. In de meeste volken werden volgens Auel leiders gekozen op basis van competenties, die natuurlijk voor een deel ook gewoon genetisch werden doorgegeven aan dochters en zonen. Al met al een boeiende onderdompeling in een andere tijd. Op naar deel 6, het laatste deel![:]

De recensies over dit boek van Enter waren positief maar niet laaiend. Totdat Frits Abrahams er in NRC enthousiast over schreef en ik besloot het te gaan lezen.
Frank is via internetdaten op zoek naar een vrouw. Hij vindt een fantastische match en er ontstaat een haast wel ideale relatie. Slechts op één punt wil het niet vlotten. Hoe gaat Frank daarmee om? Kan hij zich er overheen zetten? Hoe belangrijk is dat voor hem? Is hij überhaupt in staat zich over te geven? Is overgave nodig in een relatie? Enter schrijft erover in een soepele toegankelijke stijl. Zijn hoofdpersonen zet hij geloofwaardig neer, waardoor ik kan meevoelen. Prachtig boek! Aanrader!

Deze verhalenbundel is het eerste wat ik lees van Nobelprijswinnares Alice Munro. Normaal gesproken ben ik niet van de verhalenbundels maar deze keer – vanwege de Frankfurt International Bookclub die ik met mijn buurvrouw heb opgericht – lezen we de bundel gezamenlijk.
De verhalen zijn stuk voor stuk prachtig en spannend. Door de grote sprongen in de tijd die er soms in zitten, heb ik als lezer veel te verwerken waardoor de verhalen meeslepend zijn. Ik voelde ook een ondertoon van een eenzelfde soort tragedies waarin vrouwen verzeild raken. Waar meer gekozen wordt voor het zwijgen en uit de weg gaan, dan de confrontatie.
Munro is een fantastische verteller met dezelfde melancholische toon als Jens Christian Grøndahl die mij erg bevalt. Over het onvermogen van mensen om met situaties om te gaan en tegelijkertijd de veerkracht op de lange termijn. En dus toch het vermogen te dealen met het leven zoals het komt. Aanrader!

Prachtig boek weer van mijn favoriete schrijver Jens Christian Grøndahl. Hij is dé meester in het beschrijven van (mijn) gedachtenwereld. Alsof hij in mijn hoofd kan kijken en meeluisteren naar alle spinsels.
In dit boek blikt een man terug door de betekenis te onderzoeken van de vrouwen in zijn leven. Van zijn moeder, tot zijn lerares, zijn ex-vrouw, dochter en minnaressen. Welke luiken ze hebben geopend en welke gesloten? Het boek ademt de melancholieke sfeer die Grøndahl zo goed kan scheppen, maar voor mijn gevoel minder zwaar dan in eerdere boeken. Of ik ben zelf opgewekter nu, dat kan ook.
Ik vind dat hij zo ontzettend goed kan schrijven. De omgeving, de lichtval, een gelaatsuitdrukking; steeds een pennenstreek waarmee hij sfeer schept. Erg mooi en het doet me denken aan de schilderijen van Hopper.

Ze keek me telkens maar een paar seconden aan, dan keek ze weer weg en richtte haar blik op een onbestemd punt buiten het raam. Het felle zonlicht werd doorsneden door de gebouwen die in de weg stonden en viel in scheve driehoeken en vierkanten in de straat. Een mooie middag. Het drong tot me door dat ze mijn blik niet alleen ontweek uit verlegenheid, maar ook uit respect, al kon ik niet veel meer dan vijf jaar ouder zijn dan zij.

Wat een boek weer! Kanonnen, wat kan die Mitchell schrijven. Ik heb het boek nu vier dagen geleden uitgelezen en het laatste hoofdstuk blijft me maar bezighouden. Zo levensecht geschreven.
In deze roman beschrijft Mitchell episodes uit het leven van Holly Sykes. Steeds vanuit een andere personage, maar Holly blijkt een rode draad. Het verhaal begint in 1984 en eindigt in 2043 met een beschrijving van hoe de planeet er dan bij hangt. En daarmee wordt het een science fiction boek. Mitchell houdt zich wat dat betreft niet in en laat menig – nu nog – onverklaarbaars gebeuren. Omdat hij het zo vanzelfsprekend maakt, begin ik me zelfs af te vragen of ik ook kan “sub spreken”. Dat is een gespreksuitwisseling hebben zonder uitgesproken woorden; een soort telepathie.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niet alles even boeiend vond en er ook even in moest komen. De gevechten kwamen mijns inziens niet helemaal uit de verf, daarvoor wacht ik maar op de film die vast en zeker van dit boek gemaakt gaat worden.
Aanrader!