Sober geschreven verhaal over zussen die allebei op de veerboot werken. Hun leven lijkt zo aan de oppervlakte niet erg spannend, maar onderhuids leeft het. De Deense Helle won er een prijs mee in 2005.
Ik vond het een beetje saai boek. Het duurde tot over de helft voordat ik het echt wilde uitlezen. Het sobere taalgebruik was misschien wel modern, maar maakt de leeservaring er niet beter op.
Categorie archieven: fictie
Herman Koch – Het diner
Grappig en heftig. Een mooie combinatie om de lezer vast te houden. Koch schrijft in soepele stijl het verhaal van een ogenschijnlijk heel gewoon stel. Ze gaan die avond uit eten met een broer en schoonzus en gaandeweg de avond ontrolt zich de ongewoonheid van deze mensen. Het verhaal vormt in de marge een prachtige beschrijving van het huidige stadsleven, met typische uitwassen maar ook gewone kenmerkende eigenheden van deze tijd.
Christiaan Weijts – Via Cappello 23
Weijts kan schrijven. Weer een mooie roman na art. 285b. Deze keer neemt hij ons mee naar Venetië, de studentenwereld in Leiden en het leven 2.0. Na een half boek kreeg ik alleen wat genoeg van de nadruk op sex. Wat kan dat toch overheersend zijn in de gedachtewereld van sommige mensen. Maar net als ik denk dat het mooi is geweest, komt Weijts tot dezelfde slotsom en geeft het verhaal een mooie draai waardoor ik word meegenomen tot de laatste zin. Aanrader dus.
Ik hoopte het hele boek nog op het woord “limentia”, maar helaas.
Junot Díaz – Het korte maar wonderbare leven van Oscar Wao
Grappig en aangrijpend. Díaz schrijft in een vlotte stijl over een jongen uit een Dominicaanse wijk in een stad in de USA. Hij heeft de ambitie om een beroemd sf&f-schrijver te worden, maar ergens gaat het mis. Ligt het aan zijn talent of aan een vloek die over zijn familie heerst? Prachtige beschrijvingen van de hoofdrolspelers volgen. Vooral de delen die zich afspelen in de Dominicaanse Republiek zijn erg mooi en filmisch geschreven. Aanrader!
Haruki Murakami – Norwegian Wood
In deze prachtige roman schrijft Murakami over verlies, liefde, vriendschap, rouw. Door de ogen van een jonge man werd ik meegenomen in het verdriet en de eenzaamheid. Ik snapte de gekte en de depressie, maar ook het vrolijke en de schoonheid. Het kwam allemaal zo dichtbij, zo levensecht. Hoe Murakami het doet weet ik niet; misschien vooral door de mooie dialogen.
Soms heb je literatuur nodig om weer te beseffen hoe het overal eigenlijk hetzelfde is, bijvoorbeeld als het gaat om liefde en vriendschap. Japan lijkt soms zo anders. Dit boek bouwt net als Junichiro Tanizaki’s Stille Sneeuwval voor mij een brug waardoor ik naar ieder individu uit weet-ik-waar-vandaan kijk en niet naar “de Japanner” of “de Oegandees”. Het klinkt misschien wat kinderlijk, zo’n hernieuwd inzicht. En met mijn United World College achtergrond had ik ook anders van mezelf verwacht. Maar kennelijk leef ik toch gemakkelijk weer in een kleiner wordende en minder diverse wereld, waardoor mijn luiken steeds een stukje minder open komen te staan. Thank God for literature and travel, waardoor de luiken weer wagenwijd open gaan!
Anne Enright – De samenkomst
In 2007 won de Ierse schrijfster Anne Enright de Man Booker Prize voor dit boek. Het verhaalt over diverse generaties van een Ierse familie in de 20ste eeuw door de ogen van Veronica. Veronica is 38 en moeder van twee dochters (!) en hoort net dat haar broer Liam met wie ze een hechte band had, is verdronken. Ze wil het begrijpen en graaft in haar geheugen.
Het zijn zware thema’s die de revue passeren, maar Enright schrijft met humor waardoor het behapbaar blijft. Toch weet haar stijl me niet helemaal te pakken. Af en toe zochten mijn ogen naar de voortgang van het verhaal in de volgende alinea’s, omdat alle gedachtenspinsels van Veronica me teveel werden.
De familiescènes vond ik prachtig, boeiend en ontroerend. Maar dat zegt meer over mij dan over het boek, hahaha.
(Heerlijk zo’n kerstvakantie met zeeën van tijd om te lezen…)
Hannah Buenting – Honderd woorden voor grijs
Romandebuut van Buenting over een jonge vrouw, die het alleen zijn wil leren. In haar relatie is ze meegesleurd in de depressie van haar vriend, maar probeert zich te weren. Om bij te komen boekt ze een wandelvakantie in de bergen, die een groepsreis met ouderen blijkt te zijn.
Ik vind het verhaal origineel en het is kort en krachtig geschreven zonder franje. De geestesgesteldheid van de (hoofd)personen weet Buenting mooi te verwoorden, waardoor ze me meeneemt in de sfeer. Het smaakt naar meer.
Kerstin Ekman – Breng mij weer tot leven
Tweede poging gestrand. Ik kom er niet doorheen.
Merel Roze – De weekenden waren voor haar
Tweede roman van Merel Roze. Het is een mooi rond verhaal in haar bekende soepele stijl geschreven. Een jonge vrouw wil graag met een vriendinnetje van vroeger herinneringen ophalen over weekenden die ze met elkaar doormaakten op de boerderij. Ze stuit op enorme boosheid en heeft geen idee waarom. Een spannende zoektocht volgt in een typisch Nederlandse context. Enne, het boek leest als een trein.
Voor een vooruitblik, zie de movie.
Jaap Scholten – De wet van Sprengler
Vijf broers die niet voor elkaar onderdoen in stoerheid. Vechten, jagen op wild, ondernemen. Scholten schrijft een mooi portret van de mannen dat leest als een trein.
Centraal staat het feit dat één van de broers doodziek is en gaat sterven. Dat leidt tot overpeinzingen, herinneringen en nieuwe waardering van de ander. Vlot geschreven, toegankelijk en de personen komen mooi tot leven.