Ingeborg Bosch – De onschuldige gevangene

Ingeborg Bosch is de grondlegger van de past reality integration therapie. Veel jaren na haar eerste boek “De herontdekking van het ware zelf” heeft ze 2007 een boek geschreven over opvoeden. Ik heb er lang over gedaan het te lezen, in etappes zeg maar. Het boek is namelijk heftig om te lezen omdat je ziet hoe je ongewild je kinderen allerlei schade toebrengt. Maar ik hield mezelf voor dat het belangrijk is het te weten om het te zien en er vervolgens voor je kind te kunnen zijn.
Daarom doorgezet en het is een heel belangrijk boek gebleken, dat eigenlijk iedereen die kinderen wil grootbrengen of grootbrengt zou moeten lezen.

De kern is dat het van groot belang is voor je kind aanwezig, responsief en empathisch te zijn. Dat klinkt makkelijk maar is in het rush-rush-life dat we leven niet gemakkelijk. Hoe snel brom ik als het aankleden ‘s morgens langzaam gaat? En hoe snel gaat het aankleden als ik aandachtig geluisterd heb naar de enge droom en we daarna even samen troostknuffelen?
Een andere conclusie is dat je voor je kind het beste zelf in therapie kunt gaan, want je eigen gedrag bepaalt het gedrag van je kind.

En hoe weet ik nu dat Bosch het bij het rechte eind heeft?
– Gevoelsmatig klopt het.
So what.
– In de praktijk met mijn kinderen merk ik dat het tot kleine en grotere verbeteringen leidt.
Ja, en?
– De kwaliteit van mijn leven is met stappen vooruit gegaan na start PRI-therapie, omdat ik symbolische situaties ontdekt en stukje bij beetje kan voorkomen dat ik daarop reageer vanuit patronen die ik als kind heb ontwikkeld.
Ja ok, voor jou werkt het misschien, maar je bent toch ook met yoga gestart. Misschien komt het daar wel door.
– Inmiddels vindt al geruime tijd wetenschappelijk onderzoek plaats naar de PRI-therapie, maar daarvan zijn voor zover ik weet nog geen uitkomsten bekend. En dus doet mijn zorgverzekeraar (CZ) het vooralsnog af als alternatief.

Het boek is een aanrader!

Geert Kimpen – De kabbalist

Deze historische roman speelt in het jaar 1563 in Israël. Hoofdpersoon is de jonge talentvolle kabbalist Chaim, die bijzondere leermeesters op zijn pad treft. Maar vooral de dochter van zijn nieuwe leermeester is bijzonder. Gloedvolle passages en zinderende dynamiek, maar helaas, het mag niet zo zijn voor hen.
Het boek is spannend en doorlezen is daarom de enige optie. Het is mystiek en magisch en nodigt uit meer te weten te komen over de Kabbala.

Tatiana de Rosnay – Kwetsbaar

Aangrijpend boek over een moeder wiens zoon in een coma raakt door een auto-ongeluk. De dader rijdt door en dat is moeilijk te verkroppen. Ook blijkt dat zij alles heel anders verwerkt dan haar man. Helaas een totaal zoetzappig einde.
Nu ik het zo opschrijf, is het eigenlijk een dertien in een dozijn verhaal. Maar De Rosnay weet het toch pakkend te verwoorden, waardoor ik het boek bijna in één dag uitlas.

Donna Leon – Een kwestie van vertrouwen

Ik ben weer even (virtueel) in Venetië geweest en wat is dat toch altijd aangenaam wandelen en ontdekken aan de hand van Donna Leon. Na een periode van wat mindere boeken, schrijft ze nu alweer een paar jaar achter elkaar een goed Brunetti verhaal.
De vochtige hitte heeft toegeslagen in de stad en er haast niets tegen te beginnen. Alleen een heerlijke vakantie in de Italiaanse Alpen. Terwijl hij op weg is naar het noorden, wordt hij echter met een belletje teruggeroepen om de moord op een rechtbankmedewerker te onderzoeken. Zijn naam valt op op een lijst van oneindig uitgestelde rechtszaken van een bepaalde rechter.

Nicole Krauss – Het grote huis

Ingenieus in elkaar gezet verhaal over de lotgevallen van een bureau. Op de voorkant van het boek staan de laatjes van het bureau afgebeeld en de handgrepen in reliëf gedrukt. Mooi.
Maar los daarvan is het ook een mooi boek over geschiedenis, over ouders en kinderen, over liefde die maar niet echt wil lukken, over geheimen die toch uitkomen.
Krauss kan goed in de huid van een ander kruipen en neemt je moeiteloos mee naar allerlei huiskamers waar je anders niet zomaar binnenkomt.

Tony Judt – Het land is moe

In oktober 2010 besteedde Tegenlicht een aflevering aan Tony Judt. Een mooie uitzending met drie voorbeelden van Europeanen die te maken krijgen met de afbraak van de verzorgingsstaat en de uitwassen van het kapitalisme. De Amerikaan Tony Judt schreef op zijn sterfbed dit volgens Felix Rottenberg “voortreffelijk pleidooi” voor solidariteit en de zegeningen van de naoorlogse sociaaldemocratie. Judt betoogt dat in een samenleving waarin de verschillen tussen arm en rijk gering zijn, iedereen een beter bestaan heeft. In de kern gaat het mensen in een gemeenschap namelijk om gelijkheid. Het boek is ook een oproep aan jongeren aan beide zijden van de Atlantische Oceaan om tot een beter besef te komen van wat de sociaaldemocratie heeft betekend. Judt hoopt dat dat tot gevolg heeft dat we niet doorgaan met de afbreuk van overheidsbemoeienis. Dat de overheid – zoals men in Amerika zegt – zo klein mogelijk moet zijn ten faveure van de markt, is volgens Judt een grote vergissing en het is absoluut een illusie dat dat beter zou zijn voor de gemeenschap. Boeiend om te lezen. Voor mij niet voor even tussendoor, want het is best pittig om te lezen, ondanks dat het vlot is geschreven.

Patricia Cornwell – Mortuarium

De volgende in de reeks over Kay Scarpetta. Het verhaal zit ingenieus in elkaar en is goed bedacht. Het las dus lekker door zo tijdens de Kerstdagen. Wat ik miste was de interactie van Kay met haar man, nicht en rechterhand. Die psychologische lijn maakt dat ik Cornwells boeken graag lees, maar nu was het wat magertjes. En de voorkant van het boek slaat helemaal nergens op: Een dode vrouw terwijl er in het boek geen dode vrouw aan te pas komt.

Jens Christian Grøndahl – Dat weet je niet

De afgelopen dagen was ik weer ondergedrompeld in de wereld van Grøndahl en die van mezelf. Mijn favoriete auteur die zo treffend kan beschrijven wat er in mijn hoofd om gaat. In deze laatste roman mogen we een weekje meekijken in de belevingswereld van een echtpaar. Om en om komen de man en de vrouw aan bod. Dezelfde belevenissen maar uit verschillende perspectieven. De liefde tussen hen, een terugblik op het verleden, de worsteling met de keuzes van hun dochter.
Het toonde mij weer eens hoe de liefde haar werk doet in stilte, zonder woorden maar met een weten van binnen dat het OK is. In stilte dus zonder dat je precies weet wat er in de ander omgaat en dat dat OK is. Soms twijfel ik wel eens of ik niet meer moet delen en moet praten, maar nu weet ik het weer. Dank Grøndahl!

Charles Lewinsky – De verborgen geschiedenis van Courtillon

Na de familiegeschiedenis van de Zwitserse Meijers, keek ik uit naar dit nieuwe boek van Lewinsky. In dit boek figureert een Duitse leraar die naar Frankrijk is afgereisd om te ontsnappen aan een vervelende affaire. Hij ontleedt als buitenstaander het dorp Courtillon, maar wordt langzaam maar zeker de dynamiek van de gemeenschap ingezogen.
Het dorp heeft zijn verhalen, sommige al erg oud en sommige voltrekken zich voor zijn ogen. En de dorpelingen nemen geen halve maatregelen. Boeiend en aardig geschreven, maar geen meesterwerk zoals het vorige boek.