Grappig en heftig. Een mooie combinatie om de lezer vast te houden. Koch schrijft in soepele stijl het verhaal van een ogenschijnlijk heel gewoon stel. Ze gaan die avond uit eten met een broer en schoonzus en gaandeweg de avond ontrolt zich de ongewoonheid van deze mensen. Het verhaal vormt in de marge een prachtige beschrijving van het huidige stadsleven, met typische uitwassen maar ook gewone kenmerkende eigenheden van deze tijd.
Christiaan Weijts – Via Cappello 23
Weijts kan schrijven. Weer een mooie roman na art. 285b. Deze keer neemt hij ons mee naar Venetië, de studentenwereld in Leiden en het leven 2.0. Na een half boek kreeg ik alleen wat genoeg van de nadruk op sex. Wat kan dat toch overheersend zijn in de gedachtewereld van sommige mensen. Maar net als ik denk dat het mooi is geweest, komt Weijts tot dezelfde slotsom en geeft het verhaal een mooie draai waardoor ik word meegenomen tot de laatste zin. Aanrader dus.
Ik hoopte het hele boek nog op het woord “limentia”, maar helaas.
Junot Díaz – Het korte maar wonderbare leven van Oscar Wao
Grappig en aangrijpend. Díaz schrijft in een vlotte stijl over een jongen uit een Dominicaanse wijk in een stad in de USA. Hij heeft de ambitie om een beroemd sf&f-schrijver te worden, maar ergens gaat het mis. Ligt het aan zijn talent of aan een vloek die over zijn familie heerst? Prachtige beschrijvingen van de hoofdrolspelers volgen. Vooral de delen die zich afspelen in de Dominicaanse Republiek zijn erg mooi en filmisch geschreven. Aanrader!
Haruki Murakami – Norwegian Wood
In deze prachtige roman schrijft Murakami over verlies, liefde, vriendschap, rouw. Door de ogen van een jonge man werd ik meegenomen in het verdriet en de eenzaamheid. Ik snapte de gekte en de depressie, maar ook het vrolijke en de schoonheid. Het kwam allemaal zo dichtbij, zo levensecht. Hoe Murakami het doet weet ik niet; misschien vooral door de mooie dialogen.
Soms heb je literatuur nodig om weer te beseffen hoe het overal eigenlijk hetzelfde is, bijvoorbeeld als het gaat om liefde en vriendschap. Japan lijkt soms zo anders. Dit boek bouwt net als Junichiro Tanizaki’s Stille Sneeuwval voor mij een brug waardoor ik naar ieder individu uit weet-ik-waar-vandaan kijk en niet naar “de Japanner” of “de Oegandees”. Het klinkt misschien wat kinderlijk, zo’n hernieuwd inzicht. En met mijn United World College achtergrond had ik ook anders van mezelf verwacht. Maar kennelijk leef ik toch gemakkelijk weer in een kleiner wordende en minder diverse wereld, waardoor mijn luiken steeds een stukje minder open komen te staan. Thank God for literature and travel, waardoor de luiken weer wagenwijd open gaan!
Anne Enright – De samenkomst
In 2007 won de Ierse schrijfster Anne Enright de Man Booker Prize voor dit boek. Het verhaalt over diverse generaties van een Ierse familie in de 20ste eeuw door de ogen van Veronica. Veronica is 38 en moeder van twee dochters (!) en hoort net dat haar broer Liam met wie ze een hechte band had, is verdronken. Ze wil het begrijpen en graaft in haar geheugen.
Het zijn zware thema’s die de revue passeren, maar Enright schrijft met humor waardoor het behapbaar blijft. Toch weet haar stijl me niet helemaal te pakken. Af en toe zochten mijn ogen naar de voortgang van het verhaal in de volgende alinea’s, omdat alle gedachtenspinsels van Veronica me teveel werden.
De familiescènes vond ik prachtig, boeiend en ontroerend. Maar dat zegt meer over mij dan over het boek, hahaha.
(Heerlijk zo’n kerstvakantie met zeeën van tijd om te lezen…)
Hannah Buenting – Honderd woorden voor grijs
Romandebuut van Buenting over een jonge vrouw, die het alleen zijn wil leren. In haar relatie is ze meegesleurd in de depressie van haar vriend, maar probeert zich te weren. Om bij te komen boekt ze een wandelvakantie in de bergen, die een groepsreis met ouderen blijkt te zijn.
Ik vind het verhaal origineel en het is kort en krachtig geschreven zonder franje. De geestesgesteldheid van de (hoofd)personen weet Buenting mooi te verwoorden, waardoor ze me meeneemt in de sfeer. Het smaakt naar meer.
Jürg Willi – De partnerrelatie
Een ouderwets studieboek voor psychologen, dat ik heel wat jaren terug eens kreeg. Het boek van deze Zwitser gaat over partnerkeuze, de fasen in een relatie, bindingsangst, scheiding, verhouding met een derde en lichamelijke verschijnselen als gevolg van huwelijksspanningen.
Het was zeer boeiend om te lezen over patronen in het samenspel tussen partners. Willi legt de sleutel voor gedrag in een relatie in patronen die tijdens de jeugd ontstaan: narcistisch, oraal, anaal-sadistisch en fallisch-oedipaal. Het boek staat vol met voorbeelden die de tekst verlevendigen. Vaak zijn de voorbeelden redelijk extreem, maar aan de andere kant is het misschien wel helemaal niet extreem wat ik lees. Wat weet je uiteindelijk als buitenstaander nu echt van wat er binnen een relatie gebeurt? Ik weet nu in ieder geval dat mijn relatie met mijn partner gezond is.
In het slothoofdstuk analyseert Willi overigens de film “Scènes uit een huwelijk” van Ingmar Bergman op basis van zijn theorie. Originele toegift!
Kerstin Ekman – Breng mij weer tot leven
Tweede poging gestrand. Ik kom er niet doorheen.
Kahlil Gibran – De profeet
Prachtig uitgegeven gebonden paarse geïllustreerde editie van dit boek. Gibran schrijft korte stukjes over dè thema’s van het leven. Een wijze en genuanceerde denker. Een quote over ‘werk’:
Jou is verteld dat werk een vloek is , en arbeid een last. Maar ik vertel je dat jij meewerkt aan de droom van de aarde over haar voltooiing, dat jij de taak vervult die voor je klaar lag. Door te werken heb je het leven oprecht lief. Door het leven jouw arbeid te schenken word je ingewijd in haar intiemste geheim. […]
En is je verteld dat het leven een last is, en jij bent moe en gelooft de vermoeiden. Maar ik vertel je dat het leven zwaar is als je de overtuiging mist. En dat overtuiging blind is zonder kennis, en dat kennis ijdel is zonder het werk, en dat werk leeg is zonder de liefde; en dat wanneer je werkt met liefde, je één wordt met jezelf en één wordt met de ander en één wordt met God.
Zou deze tekst heden ten dage aanslaan in werkend NL?
Karin Kuiper – Je mag mij altijd bellen
Karin Kuiper, weduwe van Karel Glastra van Loon, beschrijft in dit boek haar 1001 dagen van rouw. Het is een mooi en eerlijk boek geworden. Mooi, omdat het prachtig is uitgegeven met ontwerp van Keppie & Keppie. En vooral mooi en eerlijk omdat Karin met grote openheid vertelt over haar gevoelens en belevenissen. Het is een verrijking om een kijkje gegund te krijgen in haar rouwperiode en daarvan te leren. Het vergroot begrip voor weduwen en weduwnaren en geeft me handvaten voor momenten waarop ik niet goed weet hoe om te gaan met mensen die een dierbare verliezen.