Just finished reading a wonderful book “Short Nights of the Shadow Catcher” about Edward S. Curtis who photographed, studied and described many North American Native tribes in 1898-1928. A book by Timothy Egan (2012) who did extensive research to write this book. Edward Curtis was a very fascinating man! What a story this book is and what an achievement of this man from Seattle! Perseverance at its best.
Fun detail: The native name of Edward Curtis was “Man Who Sleeps On His Breath”. It was given to him by the Hopi because he slept on an air mattress.
I recommend this book if you are interested in Native Americans or American history or well documented biographies or an exciting story!
And how fortunate I am to be reading it … with a view on Mount Hood, Oregon, where Curtis took pictures as well. In the local bookstore (Powell’s) I found one of the books by Curtis with many beautiful photo’s.
Portraits and way of living:

“De innerlijke weg naar kennis” luidt de ondertitel van dit boek. Jaworski beschrijft hierin zijn ontdekkingen over hoe contact te maken met de bron van het weten, van de kennis. Op een zakelijke manier met zoveel mogelijk bewijsmateriaal bouwt hij het verhaal op. De route loopt langs allerlei mensen met wie hij indringende gesprekken voert, langs experimenten, langs onderzoek, langs bijeenkomsten waarin mensen op dialogische wijze kennis met elkaar uitwisselen. De grote momenten van contact met de oorsprong zijn echter de ontmoetingen met zichzelf in de natuur.
Het boek inspireert me te onderzoeken wat dialoog kan betekenen in het contact met de oorsprong. Is dialoog een route naar ontginning van wijsheid? En hoe ziet zo’n gesprek er dan uit? Wat zijn de randvoorwaarden? Wat vraagt het van de deelnemers? Wat vragen de deelnemers van elkaar?
Genoeg vragen voor de komende tijd!

Krabbé heeft zeer uitgebreid onderzoek gedaan naar de schietpartij van Columbine op 20 april 1999. In dit boek doet hij gedetailleerd verslag van wat er precies van minuut tot minuut gebeurde, wat de aanloop naar de schietpartij was en hij doet een poging een verklaring te vinden.
Centraal staan dus Eric and Dylan, de twee daders van de Columbine shooting. Via dagboekfragmenten van de jongens, getuigenverklaringen, rapporten van begeleiders, videomateriaal en meer geeft Krabbé een inkijk in het leven en de belevingswereld van de jongens.
Na het lezen van 400 bladzijden is de vraag van het Waarom niet beantwoord, maar ben ik wel gefascineerd geraakt door hoe het heeft kunnen gebeuren. Hoe heeft er zo’n haat in die jongens kunnen sluipen dat ze al schreeuwend, lachend en grappen makend 13 mensen hebben vermoord? En hoe lagen de onderlinge machtsverhoudingen? Wie was de leider en wie de volger? Terugkijkend hebben de jongens zoveel signalen afgegeven over hun voornemen, maar niemand nam ze serieus. De ouders van de jongens werden compleet verrast door de daden van hun zoons. Hoe goed ken je je kinderen eigenlijk?
Dit boek zal me voorlopig niet loslaten.

Kahane schrijft vanuit zijn ervaringen met veranderingstrajecten over de noodzakelijke combinatie van macht en liefde. Macht in de zin van macht uitoefenen tot het bereiken van resultaten en liefde als het bijeenbrengen tot een geheel van wat gescheiden is.
Een boeiend boek over innerlijke worsteling tussen de twee paden. Het een kan niet zonder het ander. Het combineren van de twee is als leren lopen: rechts – links, power – love.
De meesten van ons zijn bekwamer in het een dan het ander. Volgens Kahane is het de uitdaging je zwakkere kant uit te nodigen en te ontwikkelen. Ik denk dat hij gelijk heeft maar tegelijkertijd denk ik dat je in communities ook de sterkten in de groep kunt combineren tot een gezamenlijke looppas. Als je jezelf maar niet ontslaat van je eigen zoektocht naar een betere balans tussen macht en liefde.
Leest heel soepel. Aanrader voor veranderaars.

Het dorp Rhoon ten zuidwesten van Rotterdam kent een pijnlijke oorlogsgeschiedenis. De schrijver Jan Brokken komt er vandaan en doen in dit boek verslag van zijn onderzoek – samen met Bert Euser – naar de vergelding van een ‘sabotageactie’ die op 10 oktober 1944 plaatsvindt bij het dorp.
Het is een indrukwekkend en minutieus verslag waarin Jan Brokken gedoseerd ieder stukje feit en interpretatie blootlegt. Gedoseerd waardoor het boek leest als een spannende roman. Ware het niet dat de werkelijkheid hier zo pijnlijk is, want op 11 oktober 1944 worden in het dorp zeven mannen gefusilleerd en worden huizen in brand gestoken en verwoest. Een boeiend document over de realiteit van oorlog in een Nederlands dorp. Aanrader!

Joan Freeman heeft 35 jaar lang meer dan 200 kinderen gevolgd op hun reis door het leven. Zowel gewone kinderen als hoogbegaafde kinderen. Omdat ze zo’n lang en uitgebreid onderzoek (testen, regelmatig terugkerende diepte interviews) heeft gedaan, kan ze conclusies trekken over de impact van hoogbegaafdheid op de levens van de betrokkenen. De ondertitel van het boek luidt dan ook: “What happens when giften children grow up”.
In het boek beschrijft ze twintig portretten van opgroeiende kinderen/tieners/volwassenen. Ze schrijft helder en toegankelijk en met een frisse scherpte die haar onderzoeksobjecten en hun opvoeders niet spaart. Ze heeft door de jaren heen vanzelfsprekend met velen van hen een band opgebouwd, maar ik heb het idee dat dat haar objectiviteit niet hindert.
In bijna ieder verhaal belandt ze op een punt (zo rond 12-14 jaar) waarbij ze schrijft “als ik nu gestopt was met mijn onderzoek dan was het verhaal een success story geweest”. Maar Freeman gaat door en maakt zichtbaar hoe verwachtingen en druk invloed hebben op de emotionele gezondheid van hoogbegaafde (jong)volwassenen. Het hangt erg af van de persoonlijkheid van de kinderen of ze hun enorme mogelijkheden ook weten te benutten in het leven. Veel van hen gaan door een crisis voordat ze echt hun weg vinden met de capaciteiten die ze hebben.

Een paar citaten die mij aanspraken:

Hoe mensen omgaan met tegenslag is wezenlijk voor hoe ze omgaan met hun hoogbegaafdheid. (p 5)

Als hoogbegaafd gelabelde kinderen hadden veel vaker emotionele problemen dan niet gelabelde kinderen. (p 10)

Hoogbegaafdheid is niet de oorzaak van emotionele problemen bij hoogbegaafden. De emotionele problemen zijn het gevolg van de reacties van anderen op hun uitzonderlijkheid. (p 22)

Druk om te presteren kan bij hoogbegaafden leiden tot perfectionisme of het alternatief, namelijk je brainpower inhouden omdat dat je populariteit ten goede komt. (p 29)

Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat hoogbegaafden niet meer dan anderen last hebben van psychiatrische/ psychologische aandoeningen. Juist het omgekeerde geldt, ze zijn juist heel sterk en goed in staat met moeilijkheden om te gaan. Maar als het mis gaat, als een kind vreemd wil zijn, dan kan hij daar heel effectief in zijn als hij hoogbegaafd is. (p 45)

Voor ouders is het koorddansen om hoogbegaafden op te voeden. Een groot deel van de problemen wordt veroorzaakt door gebrek aan communicatie, vooral als het probleem van te hoge druk op het kind niet wordt gezien/ erkend. (p 60)

Verveling op school, daarover klagen ouders meer dan de kinderen zelf. Verveling heeft meestal twee oorzaken:
– problemen thuis waardoor ze psychologische verwarring ervaren en zich moeilijker kunnen concentreren;
– anders denken dan de school van hen verwacht. Ze hebben een levendige originele brein. Hun frisse/andere benadering wordt terzijde geschoven door school. (p 109-110)

Onderpresteren is veelvoorkomend. Het verminderen van een kind’s eigenwaarde, het stereotyperen van een genderrol of negatieve sociale houding kunnen allemaal bijdragen aan een beperking van de ontwikkeling van een kind. (p 290)

Hoogbegaafden zijn beter uitgerust om om te gaan met de ‘slings and arrows of outrageous fortune’ (Hamlet). Uit het onderzoek bleek juist de buitengewone kracht van hoogbegaafden en getalenteerden om te gaan met problematische opvoeding, plotselinge veranderingen in het leven, fysieke beperkingen, constante put-downs, valse verwachtingen, armoede, gebruikt worden in het voordeel van anderen en zo voort. (p 296)

Soepel lezend toegankelijk boek over het fenomeen Durftevragen. Ik heb het in één ruk (treinreis) uitgelezen en was vooral blij met de maatschappijvisie die in het boek verweven zit.
Laatst verzuchtte ik eens dat mijn eerste daad als leider van de wereld zou zijn: het afschaffen van patenten. En voilà, dat staat hier dus ook. Wat zou dat een hoop verlichting aan de wereld opleveren, als ontdekkingen en kennis gemeengoed zouden zijn. Maar zo ver is het nog niet met de wereld en met mijn ambities om wereldleider te worden…
Ondertussen realiseert de Durftevragen-beweging gewoon stappen in deze richting, dia alle support verdienen. Doel is het benutten van sociale overwaarde. Elkaar vragen stellen, elkaar antwoorden geven, elkaar adviseren, elkaar helpen. Het concept is zo simpel!
Een boek om blij van te worden en dus een aanrader!

Mindmap van het boek door David Rudolf Bakker.

In 13 portretten van hoogbegaafden geeft Jacqueline Lucas een inkijk in hun levens. Kenmerkend is wel dat bijna al hun schoolcarrières moeizaam zijn geweest. Van haast autistisch terugtrekgedrag tot heel sociaal gezellig lanterfanten, maar niet echt leren leren. Veel hoogbegaafden voelen zich zo onbegrepen dat ze sterk aan zichzelf gaan twijfelen. “Ben ik wel normaal?”, “Snap ik het nu niet, of de anderen?” en “Laat maar, ik regel het wel zoals het mij uitkomt”. In het boek komt ook veel eenzaamheid voor, inclusief echtscheidingen. Ook op het werk kan hoogbegaafdheid niet altijd tot volle wasdom komen. Bijvoorbeeld een hoogleraar die zijn hoogbegaafde AIO zegt te stoppen met zijn onderzoek omdat wat hij doet zo moeilijk is dat zijn collega’s het niet zouden begrijpen…
Gelukkig ontstaan er ook relaties die wel werken. Tussen hoogbegaafden bijvoorbeeld die elkaar bij Vereniging Mensa ontmoeten en zich (eindelijk) begrepen voelen. Het mooie van het boek vind ik de innerlijke kracht van de geportretteerden om uit de lastige situaties omhoog te klimmen. Soms komt er een dikke vette crisis aan te pas, maar ze vinden een pad in het leven waarop ze hun talenten kwijt kunnen.
Omdat ik mijn coachingspraktijk ook expliciet opstel voor hoogbegaafden, lees ik veel over het onderwerp. Dit boek vind ik bovengemiddeld inspirerend omdat je een inkijkje gegund is in hun levens en daar kan een theoretische verhandeling nooit aan tippen. Aanrader!

Prachtig boekje gelezen van een belangrijke inspirator voor mij: Margaret Wheatley. Het bulkt van de wijsheid in korte teksten over hoe mensen oneindige toewijding kunnen opbrengen voor een doel, een mens of een plek.
Het gaat over volharden, vasthoudend zijn, doorzettingsvermogen. Hoe werkt dat precies en wat heb je daarvoor nodig? Volharden is een eigenschap die pioniers – mensen die iets nieuws willen brengen en creëren – nodig hebben om hun missie tot een goed einde te brengen. Maar wat is dan een goed einde? Wat moet je als pionier met volharding hebben bereikt om tevreden te kunnen zijn?
En dan luidt het antwoord heel anders dan ik eerst (van mezelf) verwachtte: “Our heart is enlarged and it holds good things”.
Al met al een boekje dat ik graag aan iedereen cadeau wil doen. Maar dan moet ik het eerst vertalen. En dat lijkt me eigenlijk een uitstekend plan… Even een uitgever zoeken die daar ook wat in ziet!

Ingeborg Bosch is de grondlegger van de past reality integration therapie. Veel jaren na haar eerste boek “De herontdekking van het ware zelf” heeft ze 2007 een boek geschreven over opvoeden. Ik heb er lang over gedaan het te lezen, in etappes zeg maar. Het boek is namelijk heftig om te lezen omdat je ziet hoe je ongewild je kinderen allerlei schade toebrengt. Maar ik hield mezelf voor dat het belangrijk is het te weten om het te zien en er vervolgens voor je kind te kunnen zijn.
Daarom doorgezet en het is een heel belangrijk boek gebleken, dat eigenlijk iedereen die kinderen wil grootbrengen of grootbrengt zou moeten lezen.

De kern is dat het van groot belang is voor je kind aanwezig, responsief en empathisch te zijn. Dat klinkt makkelijk maar is in het rush-rush-life dat we leven niet gemakkelijk. Hoe snel brom ik als het aankleden ‘s morgens langzaam gaat? En hoe snel gaat het aankleden als ik aandachtig geluisterd heb naar de enge droom en we daarna even samen troostknuffelen?
Een andere conclusie is dat je voor je kind het beste zelf in therapie kunt gaan, want je eigen gedrag bepaalt het gedrag van je kind.

En hoe weet ik nu dat Bosch het bij het rechte eind heeft?
– Gevoelsmatig klopt het.
So what.
– In de praktijk met mijn kinderen merk ik dat het tot kleine en grotere verbeteringen leidt.
Ja, en?
– De kwaliteit van mijn leven is met stappen vooruit gegaan na start PRI-therapie, omdat ik symbolische situaties ontdekt en stukje bij beetje kan voorkomen dat ik daarop reageer vanuit patronen die ik als kind heb ontwikkeld.
Ja ok, voor jou werkt het misschien, maar je bent toch ook met yoga gestart. Misschien komt het daar wel door.
– Inmiddels vindt al geruime tijd wetenschappelijk onderzoek plaats naar de PRI-therapie, maar daarvan zijn voor zover ik weet nog geen uitkomsten bekend. En dus doet mijn zorgverzekeraar (CZ) het vooralsnog af als alternatief.

Het boek is een aanrader!