Categoriearchief: fictie

[:nl]Ken Follett – Het eeuwige vuur[:]

[:nl]Wat een verrassing dat daar opeens een derde boek over Kingsbridge verscheen van Ken Follett. Daar had ik al niet meer op gerekend na al de jaren. En eigenlijk was het ook een nieuw boek; alleen een verwijzing hier en daar naar een gebouw of een brug, maakte dat ik een klein beetje het oude gevoel van Kingsbridge uit de eerste twee delen kon voelen: Pilaren van de aarde en Brug naar de hemel. Maar Kingsbridge voelde niet meer als Kingsbridge uit de eerdere boeken. Daarvoor gaat het verhaal teveel over Europa in de 16de eeuw. Een groot deel van het boek speelt zich ook af in Parijs, London, op zee en op andere plekken.
Het boek geeft via het verhaal wel een goed beeld van de geschiedenis, net als Follett’s trilogie over de eerste en tweede wereldoorlog en de koude oorlog. Wat dat betreft is hij er een meester in om de historie levend te maken. Wie Maria Stuart is en Queen Elisabeth, dat zal ik nu niet gauw meer vergeten. En door dit boek kan ik een vergelijking maken tussen het Engeland van 1600 en de Brexit van nu. Dat geeft me een interessant aanvullend perspectief.
Dus boeiend en bijna in een adem uitgelezen, maar het heeft niet de diepgang van de personages van de Kingsbridge families van weleer. [:]

[:nl]Toon Tellegen – Dank je wel[:]

[:nl]Een prachtig boekje van Toon Tellegen met dierenfabels. Veel gaan over het vieren van verjaardagen; hoe doe je dat als je er geen zin in hebt of als je niet weet wie je daar überhaupt voor moet uitnodigen. Een paar verhalen gaan ook over depressie en hoe dat in je zit, hoe hard de omgeving ook haar best doet je op te vrolijken.
Het mooiste verhaal was het laatste, waarin een meikever in de winkel van de sprinkhaan vraagt of hij ook geluk verkoopt… Aanrader :-)[:]

[:nl]Margaret Wheatley – Who do we choose to be[:]

[:nl]In maart van dit jaar keek ik naar de video van een interview met Margaret Wheatley. Zij is de afgelopen jaren een grote inspirator voor mij geweest, in het bijzonder met haar boekje “Perseverance” over pioniers. In deze video sprak ze over het creëren van zogenaamde “islands of sanity”, een term die me meteen aansprak. Sindsdien keek ik uit naar dit boek waarin ze ingaat op deze islands of sanity.
Wat ik me niet had gerealiseerd is dat als je spreekt over de noodzaak van islands of sanity, de wereld daaromheen waarschijnlijk “insane” is. En Wheatley gaat daar uitgebreid op in. Ze noemt dat “facing reality” en waarschuwt de lezer ook dat het niet de meest opwekkende beelden zullen zijn en dat je het boek beter rustig aan kunt lezen.
Nu ja, dat was dus even slikken, want als realistische idealist (zo beschreef mijn eerste baas me toen ik afscheid nam) is de realiteit in zijn gapende bek kijken toch niet prettig.
Gelukkig stonden daar veel mooie teksten en inspirerende voorbeelden tegenover. Het boek werd steeds beter naar het einde toe. Het is opgebouwd uit steeds vier delen per thema: What science teaches, Facing reality, Claiming leadership en Restoring sanity. En de thema’s zijn super actueel en interessant: Time, Identity, Information, Self-organization, Perception en Interconnectedness.
Een inspirerend boek voor liefhebbers van vooruitkijken naar hoe de maatschappij eruit kan zien, voor pioniers en voor geïnteresseerden in leiderschap. [:]

[:nl]Jacqueline Park – De erfenis van Grazia dei Rossi[:]

[:nl]Heel wat jaren geleden (2006) las ik de voorganger van dit boek. Destijds had ik erg genoten van het boek, dus een vervolg lezen stond mij wel aan.
Helaas was ik het hele verhaal vergeten en las dit eigenlijk als een nieuw boek. Een boek over de zoon van Grazia, Danilo, die als jonge jongen aan het hof van de sultan van het Ottomaanse Rijk in Istanbul opgroeit. Een mooi verhaal weer en een leuke introductie tot het hofleven in het Ottomaanse Rijk.
Ik las het boek met wikipedia ernaast, zodat ik kon zien waar, wanneer en waarom alles zich zo afspeelde. Het boek is namelijk grotendeels gebaseerd op bestaande historische figuren.
Al met al een lekker vakantieboek over een boeiende periode, waarin de Ottomanen een deel van Europa veroverden en ook diep in Perzië doordrongen.[:]

[:nl]Jim Crace – De oogst[:]

[:nl]Een middeleeuws dorp waar de dingen gaan zoals ze altijd al zijn gegaan, wordt geconfronteerd met nieuwigheden. Langer dan de bewoners zich kunnen heugen verbouwen ze al gerst en andere gewassen. De gemeenschapszin is groot en de wereld is klein.
Op een dag verschijnt een landmeter in opdracht van de landheer. Met wantrouwen kijkt de gemeenschap naar de tekening die hij maakt. Een vertrouweling van de landheer krijgt de opdracht hem te begeleiden. Tegelijkertijd strijkt er in het bos aan de rand van het dorp een gezin neer.
Door de ogen van de vertrouweling beschrijft Crace het wel en wee van de bewoners die week in het dorp.
Een mooi en fascinerend verhaal over oergevoelens, oerkrachten en het wankele evenwicht van een gemeenschap.[:]

[:nl]William Giraldi – Toen kwamen de wolven[:]

[:nl]Ergens ver weg in Alaska ligt een nederzetting waar het leven niet gewoon is volgens onze standaarden. Het is een plek waar de temperatuur zakt naar een niveau waarop gewoon leven niet mogelijk is. Alleen met de bescherming van dierenhuiden en met kennis van de natuur kun je daar overleven.
Het is een bar jaar en ook de wolven hebben het zwaar. Zo zwaar dat ze aan de rand van het dorp loeren op kleine kinderen. Drie zijn er verdwenen als een moeder een wolvenexpert om hulp vraagt. De wolvenman komt, trekt de wildernis in en probeert de situatie te begrijpen. De wildernis biedt echter geen antwoorden. Die zijn dichterbij huis te vinden binnen de weinig spraakzame gemeenschap.
Het is een boek over oerkrachten van de natuur. Over het doden van jongen, over de kou en de wind, over banden in een clan, over leven en dood. Gruwelijk, maar realistisch gruwelijk en daardoor misschien nog wel aangrijpender. [:]

[:nl]Benedict Wells – Het einde van de eenzaamheid[:]

[:nl]Het is lang geleden dat ik een boek in een ruk heb uitgelezen. Maar deze roman had me te pakken en ik liet niet meer los tot ie uit was. Wells kan dus schrijven!
Jules verliest op zijn elfde zijn ouders. Zijn wereld kantelt en samen met zijn broer en zus verhuist hij naar een internaat. De roman beschrijft de 30 jaar die volgen en hoe (het) verlies de levens van zijn naasten beïnvloedt. De dood is steeds dichtbij in het boek. Wells (1984!) weet een melancholische diepgang te scheppen, maar die wordt nooit overdadig zwaar. Omdat mensen veerkrachtig zijn en soms even niet. Aanrader!
En de vergelijking met John Irving snap ik.[:]

[:nl]Han Kang – De vegetariër[:]

[:nl]In de vegetariër kiest een vrouw radicaal voor het veganistische dieet. Ze heeft een droom gehad en kan niet anders. Kang laat stukje bij beetje zien wat deze jonge vrouw gemotiveerd heeft dit te doen. Door de ogen van haar man, van haar zwager en van haar zus krijgen we steeds meer te weten of wat zich heeft afspeelt in haar leven.
Mooie kennismaking met de Koreaanse literatuur. Een fascinerend boek dat intrigeert. Over wanhoop en een poging te ontsnappen aan het leven.[:]

[:nl]Anne B. Ragde – De leugenhuis trilogie[:]

[:nl]Een trilogie over het leven op het Noorse platteland, daarin heb ik de afgelopen maand gelezen. Het was de moeite waard. Het verhaal over de familie Neshov, de drie broers, hun ouders, hun kinderen, hun werk, hun relaties. Alles kwam aan bod en de pijnlijkheid was groot.
Het is een melancholische roman. Het landschap en de boerderij doen mee om over te brengen hoe het er daar aan toegaat. De pijnlijkheid van het langs elkaar heen bewegen, van elkaar net niet snappen, van de moeite om een echt gesprek met elkaar te hebben. Boeiende materie dus al met al en toegankelijk onder woorden gebracht door Ragde.[:]

[:nl]Graham Swift – Moeders Zondag[:]

[:nl]Op Moeders Zondag hebben de dienstboden in Engeland een dag vrij om hun moeder te bezoeken, althans in 1924. Jane is te vondeling gelegd, heeft geen moeder en zoekt daarom een andere dagbesteding. Dan krijgt ze een telefoontje en verandert haar dag.
Werkelijk een prachtig boek. De krachtige eenvoudige taal die Graham Swift gebruikt spreekt mij zeer aan. Het gebruik van herhaling, de zintuiglijke prikkeling, het steeds een beetje meer loslaten. Een heerlijk boek om niet meer weg te leggen.
Het is ook een mooi tijdsbeeld van een klassenmaatschappij. En mooi hoe mensen onbewust weten en inspelen op elkaar.
Zeer aanbevelingswaardig. [:]