[:nl] Van een dierbare vriendin kreeg ik dit mooie boekje cadeau. Ze vertelde erbij dat het gebruik ervan haar goed deed.
In iets meer dan 40 bladzijden legt Pfauth uit welke waardevolle lessen hij haalde uit het jarenlang bestuderen van zelfhulpboeken. Dat klinkt efficiënt, dacht ik. Iemand leest al die boeken en destilleert voor mij wat werkt.
Waar het om draait in het leven blijkt “dagelijkse voldoening” en die kun je bereiken door het combineren van vier strategieën:

1. Je werk, hobby’s en projecten zien als oefenen
2. Ruimte maken voor flow en rust in je leven
3. Je leren richten op anderen
4. Actief oefenen in dankbaar zijn.

Zo eenvoudig is het eigenlijk. Pfauth onderbouwt dit met krachtige logische toelichtingen die uitnodigen tot uitproberen. En voor dat uitproberen leent het tweede deel van dit boek zich. Ik beoefen het nu drie weken en dat bevalt uitstekend.
Aanrader! [:]

[:nl] De vele gezichten van hoogbegaafdheid bij jongeren en volwassenen.
Kieboom en Venderickx werken al twintig jaar met hoogbegaafden en hebben met duizenden gesproken. Op basis van deze rijke ervaring, schreven zij een boek waarin hun kennis samenkomt. Ze geven uitleg over hoe hoogbegaafdheid wordt ervaren: een denkluik en een (nieuw) zijnsluik. Ze gaan in op hindernissen waar hoogbegaafden (HB-ers) mee kunnen worstelen, de zogenaamde embodio’s (uit het Grieks). En ze verklaren dat er in beginsel drie types hoogbegaafden zijn, om dat meteen daarna weer te relativeren want iedere HB-er is uniek…
Het gaf me nieuwe inzichten over hoe hoogbegaafdheid zich manifesteert. Daarnaast raakte het me ook persoonlijk omdat ik bepaalde embodio’s erg herken en weer voelde hoe ik daarmee heb geworsteld en ook hoe ik “boven ben gekomen”. Dat gaf een ervaring van dankbaarheid.
Ik denk dat het boek bruikbaar zal zijn in mijn coachingspraktijk om samen de embodio’s onder ogen te zien en te snappen hoe het HB-brein werkt en uitermate slim is in het wegrationaliseren en ontkennen van deze hindernissen.
Wat ik een beetje jammer vond in het boek is dat het niet zo ingaat op de mogelijkheden om embodio’s te overwinnen. De auteurs delen een aantal persoonlijke verhalen van clienten, maar wat nu werkzame methoden zijn dat blijft wat vaag. Ze hebben het bijvoorbeeld over focusverlegging, maar leggen dat niet uit. Dat blijft het geheim van de smid. [:]

[:nl]Dit heerlijke boek heb ik net uit. Mathijs Deen vertelt over oude wegen die van de ene naar de andere kant van Europa zijn ontstaan. Eerst als een paadje, later als een weg en nog later als aanvoerroute van massale legers. Hij beschrijft de wegen aan de hand van verhalen die elk een ander tijdperk betreffen. Trekkende Kelten, racende baronnen, vakantiegaande Marokkanen, rovende bendeleiders, melancholische pelgims. En Deen schrijft zeer goed en meeslepend. Een aanrader en er is ook een website bij met plaatjes en kaarten.
Het boekt roept herinneringen op aan dagenlange trektochten door Europa over rode, gele en witte weggetjes. Met de Michelinkaart op mijn schoot. Of toen ik jonger was met “het beste boek voor de weg”, reden we door Frankrijk over de Route National (N10) naar het zuidwesten om wekenlang langs het strand in Spanje te bivakkeren. Met z’n zessen in de Chrysler of de Opel Rekord met volle imperiaal en een vouwwagen erachter gespannen. Zweetbenen tegen elkaar op de achterbank of als het te heet werd met handdoeken ertussen.
Het uitzicht verveelde nooit: de zonnebloemen, de watertorens, de pijnbomen. Ik voelde me verantwoordelijk voor de weg en was altijd alert om geen enkel bord te missen. Als twaalfjarige kende ik de weg die ons 1600 km van huis zou brengen.
De N10 was rond 1982 nog een levensgevaarlijke weg met veel dodelijke ongevallen. Stukken weg met drie banen. De middelste baan om in te halen, zij het van beide kanten tegelijk. Mijn moeder was niet bang – denk ik – en crosste met meer dan 100 km per uur met de kostbare lading voorbij de vrachtwagens. Ik vermoed dat er nog geen snelwegen waren naar Biarritz of anders was de péage te duur.
We sloegen ons kampement op in de buurt van Amboise of Poitier en Biarritz. Dan haalden we op dag drie de camping bij Somo in de middag en werden we welkom geheten door de Spaanse campinggasten. Die kenden we al van voorgaande jaren en een dag later voetbalden mijn broer, zus en neef alweer mee in het camping voetbalteam.
Ik zocht de koffer op met de voorraad boeken en verdween erin. Eerst mijn eigen boeken, dan die van mijn vader en dan misschien nog boeken van mijn oom en tante. Zes weken ongestoord lezen met uitzicht op de Golf van Biskaye en een fris briesje om mijn oren. Daar ontstond mijn liefde voor reizen: met de kaart op schoot in de auto en door alle werelden die de boeken me boden. [:]

[:nl]Heel indrukwekkend boek over de zoektocht naar Jan van Boeckel, de oom die tijdens de Tweede Wereldoorlog verdween in het Nazi systeem van gevangenissen, concentratiekampen en dodenmarsen. Heel zorgvuldig geschreven met toelichting op iedere snipper van bewijs die achteraf terug te vinden was. Wendy van Eijnatten ging naar de locaties, speurde in archieven en sprak bovenal met de nog levende ooggetuigen of kinderen van ooggetuigen. Zeer de moeite waard om te lezen en om een begrip te krijgen van de mix van avontuur, verzet, lijden en de gewelddadige machinaties van het Nazi regime.[:]

[:nl]Onlangs zag ik op youtube een workshop van Marshall Rosenberg over Geweldloze Communicatie. Ik heb drie uur gefascineerd zitten kijken. Wat me fascineerde was de neutrale houding van Rosenberg waarmee hij iedere workshopdeelnemer tegemoet trad. Ik zag in de praktijk gebeuren hoe ‘je oordeel opschorten’ eruit ziet. Prachtig om te zien en toen bedacht ik me had zijn boek nog ongelezen in mijn boekenkast stond.
Dat boek heb ik de afgelopen week gelezen. Een mooi praktisch boek over empathische communicatie. Empathisch zijn naar jezelf en naar de ander. Luisteren en spreken met oog en oor voor je eigen gevoelens en behoeften. Marshall zegt dat mensen eigenlijk maar twee dingen zeggen: “Please” en “Thank you”. Het is de kunst de “Please” te horen in wat de ander en wat jezelf zegt. Mooi boek dat goed kan helpen om communicatie te verbeteren! [:]

[:nl]Zoals je misschien weet ben ik de afgelopen jaren geïnteresseerd geraakt in boeken over archeologie van de pre-historie en de geschiedenis van Nederland en dan vooral in relatie tot mijn eigen stamboom. Al een paar jaar ben ik bezig mijn voorouders in kaart te brengen en ik heb inmiddels rond de 3000 voorouders gevonden (volgens de archieven, ervan uitgaande dat niemand over zijn/ haar ouderschap heeft gelogen). Ik vind dat super interessant om te doen en spendeer daar mijn verloren uren aan.
En nu is er het boek van Karin Bojs. Daarin verbindt zij wat wij vanuit de archeologie weten met hedendaagse DNA onderzoek. Ze heeft het boek vanuit een persoonlijk perspectief geschreven en neemt de lezer dus aan de hand van haar eigen verhaal mee door de geschiedenis. Het levert een heel toegankelijk en boeiend boek op, waarin een complex onderzoeksveld – dat van DNA onderzoek – ineens begrijpelijk wordt.
Het is voor het eerst dat ik over haplogroepen hoor en hoe je uit mitochondriaal DNA, dat van moeder op kind wordt doorgegeven, nog steeds sporen van oeroude voorouders kunt vinden. Stam je van jagers af of van landbouwers die in verschillende golven Europa binnentrokken? Daarvan zijn nog steeds stukjes informatie vindbaar in ons DNA.
Een paar jaar geleden had ik al eens DNA onderzoek laten doen, maar omdat de techniek zo snel gaat, laat ik het nu specifieker onderzoeken.

[:nl]Vrije ruimte, als we die toch maar meer voor onszelf konden organiseren. Vrije ruimte buiten de tijd om te reflecteren, te werken aan meesterschap en stil te staan bij de grote vragen. Zoals de ultieme vraag: Wat is het goede leven?
Een ondertitel van dit boek luidt: Klassieke scholing voor de hedendaagse praktijk. Dat is het precies. Op heel toegankelijke wijze met goede voorbeelden uit de praktijk, schetst dit drietal hoe we in deze tijd onze scholing ter hand kunnen nemen. Geen vakscholing, maar levensscholing. Via de grammatica (hoe te verwoorden), de retorica (hoe vrijmoedig te spreken) en de dialectica (hoe te redeneren) naar de ethica: het meesterschap.
Ik heb bijzonder genoten van dit boek, omdat het een verademing is weer stil te staan bij zorgvuldig redeneren in tijden van nepnieuws. En voor wie denkt dat het een rationele exercitie is, lees het boek: zowel hoofd, hart als buik worden aangesproken als bronnen van weten.
Naast veel nieuwe inzichten, sprak mij in het bijzonder aan het begrip ‘hegemonikon’. Dat is een begrip van de stoïcijnen voor “innerlijke stuurman”:

“De innerlijke stuurman doet niet alleen een beroep op mijn verstandelijke vermogens of argumentatieve vaardigheid, maar ook op mijn houding, de kwaliteit van mijn betrokkenheid, de aard van mijn verbondenheid met de kwestie en met de mensen die er een rol in spelen.”

Ik ga in mijn dagboek zo nu en dan in gesprek met deze innerlijke stuurman en dan doe ik vaak interessante ontdekkingen. Daar blijkt ook een term voor te zijn: reflectief dagboek schrijven. En ik vraag mezelf meteen af of dat ook niet een mooie vorm kan zijn om aan te bieden bij coaching. Kortom: voldoende inspiratie![:]