[:nl]En dat was deel 6. Het laatste deel dat Jean Auel schreef over Ayla, de vrouw die opgroeide bij de neanderthalers, van de Oekraïne, langs de Donau, over de Alpen naar Zuid-Frankrijk trok. Een vrouw met enorme kennis van natuurgeneeskunde en dierengedrag, een jaagster en voor niemand bang. Een heerlijke heldin vond ik. Zoals ik al eerder schreef heb ik grote bewondering van het onderzoek dat Auel heeft gedaan om deze boekenreeks te kunnen schrijven. Voor dit laatste deel heeft ze uitgebreid onderzoek gedaan naar grotschilderingen in Frankrijk die dateren van meer dan 20.000 jaar geleden. Eerlijk gezegd ben ik ook blij dat de boeken nu uit zijn, want al met al heb ik toch 3 maanden in deze wereld verkeerd en ben nu toe aan een change of scenery.[:]

[:nl]Dal der beloften is het vierde boek over Ayla. In dit boek maakt ze met haar aanstaande man, haar twee paarden en wolf een trektocht van de Oekraïne naar Zuid-Frankrijk. Eerst trekken ze langs de Donau, dan over de Alpen en dan door Frankrijk. Onderweg komen ze allerlei volken tegen, waar ze soms wel en soms niet hartelijk worden ontvangen. Weer een leerzaam boek dat ik niet weg kon leggen omdat ik meer en meer en meer wil weten over de pre-historische tijd. Omdat Auel zich degelijk heeft ingelezen in archeologisch onderzoek en ook de sites heeft bezocht, komt die tijd tot leven. [:]

Omdat de boeken me wel bevielen, ben ik rustig door gaan lezen in de serie van zes. In deel drie komt Ayla terecht bij een stam van Mammoetjagers. Inmiddels is me duidelijk dat Auel de boeken situeert in de regio Oekraïne, Krim, Zwarte Zee, Donau. Alle sporen die in die gebieden zijn gevonden van de mammoetjagers die daar 25.000 jaar geleden leefden, verwerkt ze op een natuurlijke wijze in haar verhalen. En nieuwsgierig als ik ben verveelt het me niet om te horen wat dit volk allemaal maakte van mammoet-‘onderdelen’. Hoe ze de beenderen gebruikten om hun woonstede te bouwen, hoe ze ivoor bewerkten, hoe ze gereedschap maakten. En al die kennis opdoen terwijl ze ook nog een verhaal vertelt, ach dat bevalt me wel. Ook hier slaat de langdradigheid af en toe toe en wens ik de hoofdpersonen iets meer doortastendheid toe, maar OK het boeit nog steeds genoeg om door te lezen. Nu neem ik wel even een pauze, want ruim 1500 bladzijden Auel is voldoende voor nu.

In deel twee van de reeks Aardkinderen van Auel zoekt Ayla naar de Anderen. Mensen zoals zijzelf met een kin en een hoog voorhoofd en veel langer dan de mensen van de Stam. Ze vindt een vallei waar ze zich een tijdje kan redden en ontdekt veel over zichzelf. Tijdens haar verblijf ontdekt ze bijvoorbeeld dat ze het vermogen heeft met dieren een band aan te gaan: paarden, vogels en een holeleeuw.  Wederom boeiend geschreven, maar hier bekroop me af en toe ook het gevoel van langdradigheid. Omdat het historisch zo interessant is, bleef ik wel lezen.

Deze zomer ben ik aan een oude reeks boeken begonnen, die ik al een tijdje (dertig jaar) wilde lezen. Nu was het kennelijk zover en ben ik begonnen met De Stam van de Holebeer van Jean Auel. Centraal in het boek en de reeks staat Ayla, een meisje dat tijdens een aardbeving haar leefgemeenschap kwijt raakt. Ze is dan 5 of 6 jaar en zwerft rond op zoek naar eten en veiligheid. Ze wordt gevonden door een trekkende Stam die door dezelfde aardbeving gedwongen zijn een nieuwe grot te vinden. Ze nemen haar op terwijl ze er heel anders uitziet dan de mensen van de Stam. Auel gaat uitgebreid in op de manier van leven van deze Stam jagers en verzamelaars. Op basis van intensief en extensief onderzoek naar prehistorische leefwijzen, weet ze een heel goed beeld te scheppen van het leven in die tijd. Historisch gezien is dat al boeiend maar ze verweeft het ook met een mooi verhaal.